Novinky

Treść:

• Co to jest zapalenie stawu kolanowego?
• Objawy i przyczyny zapalenia stawów kolanowych
• Jak diagnozuje się zapalenie stawu kolanowego?
• Postępowanie i leczenie zapalenia stawów kolanowych
• Jak mogę zmniejszyć ryzyko rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego?
• Perspektywy/prognozy
• Wnioski

Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego jest poważną, bolesną chorobą, która pogarsza się wraz z wiekiem. Najczęstszym typem jest choroba zwyrodnieniowa stawów, która może wystąpić w jednym lub obu kolanach. Najczęstszymi objawami są ból, obrzęk i sztywność stawu kolanowego. Istnieje wiele metod leczenia, które mogą pomóc w łagodzeniu tych objawów.

Co to jest zapalenie stawu kolanowego?

Zapalenie stawów to choroba, która powoduje ból, obrzęk i sztywność stawów. Może wpływać na największe i najsilniejsze stawy w organizmie. Często występuje w kolanach. Zapalenie stawu kolanowego może być poważną, wyniszczającą chorobą.
Chociaż nie ma lekarstwa na zapalenie stawów kolanowych, istnieją kroki, które można podjąć, aby złagodzić objawy i potencjalnie spowolnić postęp choroby.

Czym jest zapalenie stawu kolanowego?

Staw kolanowy składa się z trzech połączonych ze sobą kości. Należą do nich:

• Kość udowa.
• Kość piszczelowa.
• Kość kolanowa (rzepka).

Końce każdej kości pokryte są gładką substancją zwaną chrząstką. Jest to poduszka między kośćmi, która zapobiega ich ocieraniu się o siebie. Błona maziowa, rodzaj tkanki otaczającej staw, smaruje chrząstkę.
Zapalenie stawu kolanowego powoduje ból i obrzęk stawu

Jakie są rodzaje zapalenia stawu kolanowego?

Istnieje około 100 rodzajów zapalenia stawów. Najczęstsze rodzaje, które mogą wpływać na kolana, obejmują:

• Choroba zwyrodnieniowa stawów jest najczęstszym typem z tej listy. W chorobie zwyrodnieniowej stawów chrząstka - warstwa amortyzująca między trzema kośćmi stawu kolanowego - zużywa się. Bez tej ochrony kości ocierają się o siebie. Może to powodować ból, sztywność i ograniczenie ruchu. Może również prowadzić do narośli kostnych. Choroba zwyrodnieniowa stawów pogarsza się z czasem.
• Pourazowe zapalenie staw ów jest rodzajem choroby zwyrodnieniowej stawów. Chrząstka zaczyna się przerzedzać po urazie kolana (na przykład po urazie w wypadku samochodowym lub sporcie kontaktowym). Kości ocierają się o siebie, powodując takie same objawy jak choroba zwyrodnieniowa stawów: ból, sztywność i ograniczony ruch. Objawy choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego mogą pojawić się dopiero po kilku latach od urazu.
• Reumatoidalne zapalenie staw ów jest chorobą autoimmunologiczną. Zdrowy układ odpornościowy wywołuje stan zapalny (wewnętrzny lub zewnętrzny), gdy próbuje chronić przed infekcją, urazem, toksyną lub innym obcym najeźdźcą. Reakcja zapalna jest jednym ze sposobów ochrony organizmu. Jeśli cierpisz na reumatoidalne zapalenie stawów, masz niezdrowy układ odpornościowy, który wywołuje stan zapalny w stawach, nawet jeśli nie ma w nich obcego najeźdźcy. Stan zapalny powoduje ból, sztywność i obrzęk błony maziowej, co może również powodować zużycie chrząstki.

Kogo dotyczy zapalenie stawu kolanowego?
Na zapalenie stawów, w tym zapalenie stawu kolanowego, mogą zachorować osoby w każdym wieku. Osoby w wieku 50 lat lub starsze są bardziej narażone na zapalenie stawów kolanowych. Kobiety chorują na zapalenie stawów kolanowych częściej niż mężczyźni.

Jak często występuje zapalenie stawu kolanowego?
Ponad 50 milionów dorosłych cierpi na zapalenie stawów, podobnie jak 300 000 dzieci. Nie jest jasne, ile z tych osób cierpi na zapalenie stawów kolanowych.

Jakie są stadia choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego?
Istnieje pięć stadiów choroby zwyrodnieniowej stawów, najczęstszego rodzaju zapalenia stawów, które dotyka kolana:

• Etap 0 (normalny). Jeśli jesteś na etapie 0, Twoje kolana są zdrowe. Nie cierpisz na chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych.
• Etap1 (mniej poważny). Etap 1 oznacza pewne zużycie stawu kolanowego. Prawdopodobnie nie będziesz odczuwać bólu.
• Etap 2 (łagodny). Łagodne stadium to etap, w którym możesz zacząć odczuwać ból i sztywność, ale nadal jest wystarczająco dużo chrząstki, aby kości nie stykały się ze sobą.
• Etap 3 (umiarkowany). Jeśli znajdujesz się w stadium umiarkowanym, będziesz odczuwać większy ból, zwłaszcza podczas biegania, chodzenia, kucania i klękania. Prawdopodobnie zauważysz go po dłuższym odpoczynku (na przykład z samego rana). Prawdopodobnie odczuwasz silny ból, ponieważ chrząstka zwęziła się jeszcze bardziej i pojawiło się wiele ostróg kostnych.
• Etap 4 (ciężki). Ciężka choroba zwyrodnieniowa stawów oznacza, że chrząstka prawie nie istnieje. Kolano jest sztywne, bolesne i prawdopodobnie nieruchome. Może być konieczna operacja.

Objawy i przyczyny choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego

Co powoduje zapalenie stawów kolanowych?
Eksperci zidentyfikowali niektóre geny, które mogą powodować zapalenie stawów, w tym zapalenie stawu kolanowego. Sugerują oni, że istnieją inne geny, które nie zostały jeszcze odkryte. Możesz mieć gen związany z zapaleniem stawów, nie wiedząc o tym, a zapalenie stawu kolanowego może być wywołane przez wirusa lub uraz.
Chociaż przyczyna nie jest znana, niektóre czynniki ryzyka zwiększają prawdopodobieństwo rozwoju zapalenia stawów kolanowych. Niektóre z czynników ryzyka choroby zwyrodnieniowej stawów obejmują następujące:

• Wiek. Choroba zwyrodnieniowa stawów występuje częściej u osób starszych niż u młodszych dorosłych i dzieci.
• Anomalie kostne. Jeśli Twoje kości lub stawy są naturalnie krzywe, istnieje większe ryzyko rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów.
• Dna moczanowa. Dna moczanowa, również rodzaj zapalnego zapalenia stawów, może prowadzić do choroby zwyrodnieniowej stawów.
• Urazy. Urazy kolana mogą powodować chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego.
• Stres. Silne obciążenie kolana podczas biegania, uprawiania sportu lub aktywnej pracy może prowadzić do choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego.
• Waga. Nadwaga wywiera większy nacisk na kolana.

Jakie są oznaki i objawy choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego?
Istnieje wiele oznak i objawów choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego:

• Skrzypienie, klikanie, zgrzytanie lub trzeszczenie (trzeszczenie).
• Trudności w chodzeniu.
• Ból stawów, który zmienia się (poprawia się lub pogarsza) w zależności od pogody.
• Sztywność stawu.
• Zginanie kolana.
• Ból stawu kolanowego, który postępuje powoli lub pojawia się nagle.
• Zaczerwienienie skóry.
• Obrzęk.
• Zablokowanie lub zablokowanie kolana przy próbie poruszenia nim.
• Ciepła skóra.

Ból i obrzęk to najczęstsze objawy zapalenia stawu kolanowego. Niektóre metody leczenia mogą zmniejszyć nasilenie objawów lub nawet zatrzymać postęp choroby. Jeśli masz objawy zapalenia stawu kolanowego, skontaktuj się z lekarzem.

Czy zapalenie stawu kolanowego powoduje obrzęk?
Jednym z objawów zapalenia stawu kolanowego jest obrzęk. Obrzęk sprawia, że kolano wygląda na większe.

Jak diagnozuje się zapalenie stawu kolanowego?

Lekarz prawdopodobnie zleci wykonanie zdjęcia rentgenowskiego kolana w celu wykrycia zapalenia stawów. Badanie rentgenowskie powinno ujawnić

• Rodzaj zapalenia stawów.
• Wszelkie zmiany w kościach.
• Ostrogi kostne.
• Jak wąska jest przestrzeń między kośćmi. Im mniej chrząstki, tym węższa przestrzeń. Im węższa przestrzeń, tym większy ból.

Czasami pracownicy służby zdrowia zlecają wykonanie rezonansu magnetycznego (MRI) lub tomografii komputerowej (CT).

Jakie pytania może zadać lekarz, aby zdiagnozować zapalenie stawu kolanowego?
Lekarz wysłucha pacjenta, gdy ten opowie mu o swoich objawach. Niektóre pytania mogą obejmować:

• Czy ktoś w Twojej rodzinie chorował na zapalenie stawów kolanowych?
• Czy kolano puchnie?
• Czy skóra jest często zaczerwieniona?
• Czy skóra jest często ciepła?
• Czy objawy występują w jednym kolanie czy w obu?
• Od jak dawna występują te objawy?
• Jakie leki przyjmujesz?
• Jak silny jest ból?
• Czy masz problemy z chodzeniem?
• Czy objawy przeszkadzają w wykonywaniu codziennych czynności?

Postępowanie i leczenie zapalenia stawu kolanowego

Czy zapalenie stawu kolanowego jest trwałe?
Zapalenie stawu kolanowego prawdopodobnie zawsze będzie występować. Jednak niektóre metody leczenia pomagają zmniejszyć nasilenie objawów i być może zapobiec pogorszeniu się choroby.

Jak leczy się zapalenie stawu kolanowego?
Pracownicy służby zdrowia nie mogą wyleczyć zapalenia stawów kolanowych. Mają jednak kilka wskazówek, które mogą zmniejszyć nasilenie objawów i być może powstrzymać nasilenie się zapalenia stawów, w tym:

• Utrzymywanie prawidłowej masy ciała.
• Ćwiczenie z wykorzystaniem aktywności o niskim wpływie (pływanie, jazda na rowerze) zamiast aktywności o wysokim wpływie (bieganie, tenis). Staraj się ćwiczyć około 150 minut tygodniowo.
• Nosić wkładki amortyzujące w butach.
• Przykładaj ciepło lub lód do tego obszaru.
• Nosić rękaw lub ortezę kolana.
• Ćwiczenia fizjoterapeutyczne poprawiające elastyczność, siłę i ruch.
• Korzystanie z laski.
• Akupunktura.
• Osocze bogatopłytkowe.

Przed wypróbowaniem którejkolwiek z tych wskazówek należy porozmawiać z lekarzem. Będzie on wiedział, co jest, a co nie jest dla Ciebie odpowiednie w zależności od stadium choroby.
Możesz również wypróbować leki, w tym

• Acetaminofen (Tylenol®).
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne (ibuprofen, Advil®, Motrin®, Aleve®).
• Suplementy diety, takie jak glukozamina i siarczan chondroityny.
• Maści lub kremy łagodzące ból.
• Kortykosteroidy (zastrzyk z kortyzonu).
• Inhibitory COX-2 (Celebrex® i Mobic®).
• Leki przeciwreumatyczne modyfikujące przebieg choroby (DMARD).

Zapytaj swojego lekarza, czy możesz wypróbować dostępne bez recepty leki i suplementy na zapalenie stawu kolanowego.
Opcje niechirurgiczne nie zawsze działają u wszystkich osób z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego. Konieczne może być poddanie się zabiegowi chirurgicznemu, w tym

• Artroplastyka.
• Artroskopia: - Operacja, która może również wykorzystywać artroskopię.
• Osteotomia.

Większość osób w momencie operacji ma zapalenie stawów w stadium 4.

Jak długo trwa rekonwalescencja po artretyzmie stawu kolanowego?
Całkowite wyleczenie z choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego nie jest możliwe. Możliwe jest jednak zmniejszenie bólu, obrzęku i sztywności za pomocą leków, fizykoterapii i innych metod leczenia.

Jak mogę zmniejszyć ryzyko wystąpienia zapalenia stawu kolanowego?

Większości znanych przyczyn zapalenia stawów kolanowych nie można zapobiec i obejmują one:

• Geny.
• Anomalie kostne.
• Starzenie się.
• Urazy.

Staraj się utrzymywać zdrową wagę i unikaj aktywności, które powodują duże obciążenie kolan. W przypadku wystąpienia objawów zapalenia stawów kolanowych należy zgłosić się do lekarza.

Perspektywy/prognozy

Czy istnieje lekarstwo na zapalenie stawów kolanowych?
Nie ma lekarstwa na zapalenie stawów kolanowych. Jest to choroba na całe życie. Dobrą wiadomością jest jednak to, że leczenie może złagodzić niektóre objawy. Leczenie może nawet spowolnić lub powstrzymać rozwój choroby.

Czy zapalenie stawu kolanowego może się pogorszyć?
Zapalenie stawu kolanowego może się pogorszyć wraz z upływem czasu i obciążeniem stawu. Wypróbuj metody leczenia, takie jak leki i fizykoterapia, aby złagodzić objawy i ewentualnie spowolnić postęp choroby.

Podsumowanie

Zapalenie stawu kolanowego może dotyczyć osób w każdym wieku. Jest bolesne, upośledza ruch i powoduje obrzęk stawu. Niektóre osoby są tak dotknięte chorobą, że nie mogą już pracować. Inni mogą pracować dopiero po operacji. Tymczasem u innych ból może nie być tak silny, ale nadal uniemożliwia im wykonywanie normalnych czynności, takich jak sprzątanie, praca w ogrodzie i bieganie za dziećmi.
Zapalenie stawu kolanowego może obniżyć jakość życia. Dobrą wiadomością jest to, że leczenie może zmniejszyć nasilenie objawów. Ból i obrzęk mogą nie być już tak silne. W przypadku wystąpienia objawów należy skontaktować się z lekarzem w celu ich oceny i rozpoczęcia leczenia.

Treść:

• Czym jest astma alergiczna?
• Objawy i przyczyny astmy alergicznej
• Jak diagnozuje się astmę alergiczną?
• Leczenie astmy alergicznej
• Czy można zapobiegać astmie alergicznej?
• Podsumowanie

Astma alergiczna jest chorobą układu oddechowego, w której drogi oddechowe ulegają zwężeniu po wdychaniu alergenu. Typowe alergeny obejmują pyłki, łupież i zarodniki pleśni. Ten rodzaj astmy jest bardzo powszechny zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Objawy astmy alergicznej mogą obejmować duszność, kaszel, świszczący oddech, zatkany nos, swędzenie oczu i wysypkę.
Astma alergiczna występuje, gdy objawy astmy występują po wdychaniu alergenu, takiego jak pleśń, pyłki lub sierść zwierząt.

Co to jest astma alergiczna?

Astma alergiczna lub astma wywołana alergią to stan, w którym drogi oddechowe zwężają się po wdychaniu alergenu. Najczęściej alergeny te znajdują się w powietrzu - na przykład roztocza kurzu, pyłki, sierść zwierząt lub zarodniki pleśni.
W przypadku alergii organizm reaguje na coś, co uważa za zagrożenie - alergen. Układ odpornościowy uruchamia wszystkie swoje mechanizmy obronne, aby spróbować zwalczyć to zagrożenie. Układ odpornościowy uwalnia różne substancje chemiczne, które powodują stan zapalny lub obrzęk i zwężenie dróg oddechowych w kontakcie z alergenem.

Jak często występuje astma alergiczna?

Astma alergiczna jest najczęstszym rodzajem astmy. Około 25 milionów ludzi cierpi na astmę. Z tej grupy około 60% ma alergie.

Objawy i przyczyny astmy alergicznej

Jakie są objawy astmy alergicznej?

Jeśli cierpisz na astmę alergiczną, możesz mieć wiele takich samych objawów, jak w przypadku innych rodzajów astmy. Objawy te mogą obejmować

• Uczucie braku tchu.
• Częsty kaszel, szczególnie w nocy.
• Świszczący oddech (świst podczas oddychania).
• Uczucie ucisku w klatce piersiowej (uczucie, jakby coś uciskało klatkę piersiową).

Narażenie na alergeny może również wywoływać inne objawy, w tym

• Zatkany nos.
• katar
• Swędzenie lub łzawienie oczu.
• Wysypka lub pokrzywka.

Jak wygląda astma wywołana alergią?

Objawy astmy wywołanej alergią mogą wahać się od łagodnych objawów oddechowych do ciężkich ataków astmy. Podczas ataku astmy drogi oddechowe zwężają się, utrudniając oddychanie. Możesz również odczuwać ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech i kaszel. Objawy alergicznego ataku astmy są takie same jak ataku astmy spowodowanego czymś innym. Różnica między nimi polega na przyczynie ataku astmy.

Jakie alergeny wywołują astmę alergiczną?

Alergeny mogą znajdować się wszędzie wokół Ciebie - zarówno w środowisku wewnętrznym, jak i zewnętrznym. W przypadku astmy alergicznej wdychanie tych alergenów może wyzwalać (powodować) objawy. Ważne jest, aby wiedzieć, co może wywoływać astmę, aby móc kontrolować swój stan.
Możliwe alergeny, które mogą wywoływać astmę alergiczną obejmują:

• Zwierzęta domowe: Alergie na zwierzęta domowe lub zwierzęta mogą pochodzić z ich sierści, moczu, śliny lub sierści zwierząt domowych, która jest łuską skóry.
• Pyłki: Pyłki to sproszkowane substancje pochodzące z drzew, traw, chwastów i ambrozji. Pyłki drzew i traw są najbardziej obfite wiosną. Pyłki chwastów i ambrozji są uwalniane jesienią.
• Pyłki: Pleśń występuje zwykle w miejscach, w których utrzymuje się wilgoć (takich jak piwnice). Na zewnątrz pleśń pojawia się w ciepłe lub wilgotne dni, po ściółkowaniu lub po deszczu. Pleśnie wytwarzają zarodniki, które unoszą się w powietrzu i mogą wywoływać astmę.
• Roztocza: Roztocza to mikroskopijne organizmy żywiące się ludzką skórą. Żyją na miękkich powierzchniach w domu, w tym na dywanach, miękkich meblach, poduszkach i materacach. Zarówno same roztocza, jak i ich odchody są alergenami.
• Karaluchy: szkodniki te występują w wielu domach i starszych budynkach. Odchody, ślina i inne części ciała karaluchów mogą wywoływać astmę.

Alergie pokarmowe mogą wywoływać astmę alergiczną u niektórych osób. Alergie pokarmowe rzadko są przyczyną astmy alergicznej.

Kto jest narażony na astmę alergiczną?

Jesteś bardziej narażony na astmę alergiczną, jeśli masz alergie lub jeśli alergie występują w rodzinie.

Jak ciężka jest astma alergiczna?

Astma alergiczna może być ciężka i powodować powikłania. Najczęstsze powikłania astmy alergicznej obejmują:

• Zaburzenia snu.
• Opuszczanie zajęć szkolnych i pracy.
• Niezdolność do wykonywania ćwiczeń fizycznych.
• Niemożność uczestniczenia w zajęciach towarzyskich na świeżym powietrzu lub wymagających dużo chodzenia.
• Wyższe wskaźniki hospitalizacji i chorób.

Jak diagnozuje się astmę alergiczną?

Lekarz zleci testy, aby dowiedzieć się, czy masz astmę alergiczną. Dwa najczęstsze testy to spirometria i test bronchoprowokacji:

• Spirometria: ten test oddechowy polega na wykonaniu głębokiego wdechu, a następnie wydechu do rurki. Rurka ta jest podłączona do komputera, który zbiera informacje o tym, jak dobrze powietrze porusza się podczas wdechu i wydechu. Spirometrię można również wykonać przy użyciu leków rozszerzających oskrzela (np. leków w inhalatorze). Testy z użyciem leków rozszerzających oskrzela sprawdzają, jak dobrze udrożnione są drogi oddechowe przed i po przyjęciu leku wziewnego.
• Testy bronchoprowokacji (metacholina): test metacholiny jest podobny do badania spirometrycznego, ale w tym przypadku lekarz użyje leku o nazwie metacholina, aby sprawdzić, czy drogi oddechowe zwężają się lub zaciskają po jego zażyciu.

Jeśli lekarz stwierdzi, że masz astmę, zaleci wykonanie badania krwi lub testu skórnego, aby ustalić, czy alergeny środowiskowe są potencjalnymi wyzwalaczami astmy.
Podczas testu skórnego lekarz nałoży na skórę małe krople płynu zawierającego różne alergeny. Następnie delikatnie podrapie skórę, aby alergeny dostały się do jej górnej warstwy. Jeśli jesteś uczulony na daną substancję, Twoja skóra zareaguje obrzękiem lub mogą pojawić się na niej niewielkie wypukłości.

W niektórych przypadkach badanie krwi może zidentyfikować czynniki wywołujące alergię. Alergiczne testy krwi mogą pominąć niewielki procent alergii w porównaniu z testami skórnymi.

Leczenie astmy alergicznej

Jak radzić sobie z astmą alergiczną?

Twój lekarz będzie współpracował z Tobą w celu leczenia zarówno alergii, jak i astmy. Niektóre zabiegi działają na astmę, podczas gdy inne leczą tylko alergię, a niektóre zabiegi mogą pomóc w leczeniu obu schorzeń. Leczenie może obejmować unikanie alergenu lub zmianę stylu życia i leków.

Unikanie alergenu

Lekarz pomoże Ci dowiedzieć się, co wywołuje astmę i znaleźć sposoby unikania lub radzenia sobie z tymi alergenami. Często te wyzwalacze znajdują się w Twoim otoczeniu. Kiedy wiesz, czym one są, możesz zarządzać interakcjami z nimi. Może to oznaczać zatrudnienie kogoś do koszenia trawy, jeśli wiesz, że pyłki są wyzwalaczem astmy, lub unikanie miejsc z dużą ilością zwierząt, jeśli sierść jest dla Ciebie wyzwalaczem.
W zależności od tego, co wywołuje astmę, można również podjąć inne kroki:

• Częste sprzątanie domu. Może to obejmować częste mopowanie i odkurzanie oraz cotygodniowe pranie pościeli i poduszek w gorącej wodzie.
• Używanie odpornych na kurz i antyalergicznych prześcieradeł i poduszek na łóżku.
• Zamykanie okien w domu i samochodzie w szczytowym okresie pylenia. Można również unikać przebywania na zewnątrz, gdy stężenie pyłków jest najwyższe lub nosić gogle, maski na twarz lub inny sprzęt ochronny podczas przebywania na zewnątrz.
• Używaj wysokiej jakości filtrów w domowych klimatyzatorach lub korzystaj z oczyszczacza powietrza.
• Opracowanie planu działania. Ważne jest, aby mieć plan, który pomoże ci wiedzieć, kiedy przyjmować określone leki, co zrobić, jeśli leki nie działają, i do kogo zadzwonić w takich sytuacjach. Plan powinien również obejmować, co robić podczas ataku astmy.

Leczenie

Leki na astmę wywołaną alergią mogą obejmować:

• Modyfikatory leukotrienów: Jest to nazwa grupy leków, które leczą zarówno alergie, jak i astmę. Montelukast (Singulair®) jest jednym z najczęstszych modyfikatorów leukotrienów.
• Zastrzyki przeciwalergiczne: Zastrzyki przeciwalergiczne, zwane również immunoterapią, mogą zmniejszyć reakcję układu odpornościowego na alergen. Obejmują one regularne wstrzyknięcia (zastrzyki) alergenu, aby z czasem zbudować tolerancję.
• Inhalatory ratunkowe: Inhalatory te zapewniają szybką ulgę w objawach astmy, otwierając drogi oddechowe, dzięki czemu można lepiej oddychać.
• Leki przeciwhistaminowe: Ten rodzaj leków łagodzi łagodne do umiarkowanych objawy alergii, takie jak swędzenie skóry lub łzawienie oczu. Lekarz może zasugerować przyjmowanie leków przeciwhistaminowych w ramach planu leczenia.
• Kortykosteroidy: Zarówno doustne, jak i wziewne kortykosteroidy mogą pomóc w zapobieganiu objawom astmy wywołanej alergią poprzez zmniejszenie stanu zapalnego w drogach oddechowych.
• Leki biologiczne: Są to małe białka, które lekarz wstrzykuje, aby pomóc w leczeniu podstawowej przyczyny astmy. Leczenie to stosuje się w przypadku umiarkowanej lub ciężkiej astmy alergicznej.

Czy astmie alergicznej można zapobiec?

Chociaż samej astmie nie można zapobiec, można zmniejszyć ryzyko ataku astmy alergicznej poprzez zrozumienie i unikanie czynników wyzwalających oraz upewnienie się, że stosujesz najlepsze leczenie astmy.

Wnioski

Astma alergiczna jest bardzo powszechną chorobą, z którą wiele osób spotyka się w ciągu swojego życia. Chociaż nie ma lekarstwa na ten rodzaj astmy, można podjąć kroki, aby sobie z nią poradzić. Poznaj swoje czynniki wyzwalające i staraj się ich unikać. Porozmawiaj ze swoim lekarzem na temat sposobów zarządzania środowiskiem i zapobiegania atakom astmy. Jeśli czujesz, że astma nie jest pod kontrolą, poszukaj pomocy, aby znaleźć plan leczenia, który będzie dla Ciebie najlepszy.

Treść:

• Co to jest czerwone oko?
• Jakie są najczęstsze przyczyny czerwonych oczu?
• Jak wygląda i jak się czuje czerwone oko?
• Jakie są metody leczenia czerwonych oczu?
• Jakie są możliwe powikłania lub zagrożenia związane z nieleczeniem czerwonego oka?
• Jak można zapobiegać czerwonemu oku?
• Jak można zarazić się czerwonym okiem?
• Dieta na czerwone oczy
• Wnioski

Oko może stać się czerwone z powodu podrażnienia lub urazu. Niektóre przypadki czerwonego oka można leczyć domowymi sposobami, ale inne wymagają pomocy medycznej. Jeśli masz ból, gorączkę, niewyraźne widzenie, wydzielinę lub inne objawy wraz z czerwonym okiem, możesz być leczony przez okulistę.

Co to jest czerwone oko?

"Czerwone oko" to ogólny termin określający czerwone, podrażnione i przekrwione oczy. Zaczerwienienie występuje, gdy drobne naczynia krwionośne pod powierzchnią oka ulegają powiększeniu lub zapaleniu. Zwykle jest to reakcja na coś, co podrażniło oko.
Zaczerwienienie może dotyczyć jednego lub obu oczu. Może rozwijać się z czasem lub pojawić się nagle, na przykład w przypadku alergii lub urazu oka.
Możesz mieć czerwone oczy i inne objawy, takie jak

• Ból oka.
• Swędzenie.
• Wydzielina z oczu.
• Opuchnięte oczy.
• Zmiany w widzeniu, takie jak niewyraźne widzenie.

Czy istnieją etapy lub różne stopnie nasilenia czerwonego oka?

Czerwone oko często wygląda gorzej niż się wydaje. Wiele przypadków czerwonych oczu jest stosunkowo nieszkodliwych i zwykle ustępuje po zastosowaniu domowych środków zaradczych lub preparatów dostępnych bez recepty.
Jeśli jednak oko lub oczy pozostają zaczerwienione przez ponad tydzień lub jeśli występuje ból lub problemy z widzeniem, należy umówić się na wizytę u okulisty lub optometrysty. W niektórych przypadkach zaczerwienienie oczu może być poważne, jeśli jest objawem innego schorzenia.

Jakie są najczęstsze przyczyny czerwonych oczu?

Czerwone oczy mogą mieć wiele różnych przyczyn. Czasami oczy stają się czerwone po zbyt długim noszeniu soczewek kontaktowych lub po zbyt długim wpatrywaniu się w ekran komputera bez przerwy. Inne częste przyczyny obejmują:

• Alergie.
• Zapalenie powiek.
• Różowe oko (zapalenie spojówek).
• Suche oko.
• Uraz oka.
• Jaskra.

Jak wygląda czerwone oko?

Czasami oko jest czerwone w miejscu, w którym powinno być białe. Może się tak zdarzyć, jeśli naczynia krwionośne wewnątrz oka puchną, gdy są podrażnione. W niektórych przypadkach może dojść do pęknięcia małego naczynia krwionośnego.
Jeśli oko jest czerwone w wyniku urazu, naczynia krwionośne w oku rozszerzają się (otwierają), aby wpuścić więcej krwi do miejsca urazu, co przyspiesza gojenie. Te szeroko otwarte naczynia krwionośne są przyczyną czerwonego oka.
W zależności od tego, co się dzieje, możesz mieć wrażenie czerwonego oka:

• Całkowicie normalne. W tym przypadku nie wiesz, że jest czerwone, dopóki go nie zobaczysz.
• Swędzenie lub podrażnienie, jakby coś przeszkadzało w oku.
• Wrażliwe.
• Bardzo wodniste lub bardzo suche.
• Śluzowate lub chrupiące, zwłaszcza jeśli występuje ropa z infekcji.

Jakie są metody leczenia czerwonego oka?

Sposoby leczenia czerwonych oczu są bardzo zróżnicowane i często obejmują czynności, które można wykonać samodzielnie w domu.
Poniższe kroki mogą wielokrotnie złagodzić objawy:

• Odpoczynek.
• Chłodne okłady na zamknięte oczy.
• Lekkie masowanie powiek.
• Delikatne przemywanie powiek.
• Krople do oczu dostępne bez recepty.

W innych przypadkach specjalista może zalecić i przepisać antybiotyki, specjalne krople do oczu lub maści.

Jakie są możliwe powikłania lub zagrożenia związane z nieleczonym czerwonym okiem?

W wielu przypadkach czerwone oczy nie są niebezpieczne i mogą nawet nie wymagać leczenia. Istnieją jednak schorzenia, które powodują zaczerwienienie oczu i które mogą być poważniejsze.
Jeśli zaczerwienienie oczu utrzymuje się dłużej niż dzień lub dwa lub jeśli małe dziecko ma czerwone oczy, należy skontaktować się z lekarzem. Należy również skontaktować się z lekarzem w przypadku bólu lub wydzieliny z oczu.
Jeśli czerwone oko jest oznaką poważniejszego stanu niż tylko podrażnienie, brak leczenia może prowadzić do utraty wzroku.

Jak można zapobiec czerwonemu oku?

Nie można zapobiec każdemu przypadkowi czerwonego oka, ale można zmniejszyć ryzyko jego wystąpienia, stosując się do poniższych wskazówek:

• Nie pocieraj oczu. Brud i bakterie na dłoniach i palcach mogą powodować jeszcze większe zaczerwienienie i podrażnienie.
• Utrzymuj soczewki kontaktowe w czystości i nie noś ich dłużej niż jest to zalecane.
• Prawidłowo usuwaj makijaż oczu i utrzymuj oczy w czystości.
• Rób regularne przerwy, gdy patrzysz na ekran komputera przez dłuższy czas.
• Unikaj rzeczy, o których wiesz, że podrażniają oczy, takich jak kurz, dym lub sierść zwierząt domowych.
• Używaj osuszacza powietrza w domu, aby zapobiec wilgoci i pleśni.
• Naucz się prawidłowych technik mycia rąk, aby uniknąć wielu rodzajów infekcji.

Zaplanuj badanie wzroku, jeśli Twoje oczy są często zaczerwienione lub jeśli zaczerwienienie nie ustępuje.

Jak można zarazić się czerwonym okiem?

Czerwone oko rozprzestrzenia się poprzez kontakt z

• zainfekowanymi łzami, ropą lub jakimikolwiek płynami z oczu zainfekowanej osoby.
• Dzielenie się przedmiotami, takimi jak krople do oczu, cienie do powiek/okulary, mikroskopy, chusteczki, ręczniki, poduszki, makijaż oczu itp. może sprzyjać rozprzestrzenianiu się tej infekcji.

Jak długo muszę czekać, aby dowiedzieć się, czy zaraziłem się czerwonym okiem od kogoś, kto je ma (jaki jest okres inkubacji)?

Czerwone oko może pojawić się od 4 do 12 dni (średnio 8 dni) po kontakcie z zakażoną osobą. Musisz więc poczekać co najmniej tak długo, aby dowiedzieć się, czy zostałeś zarażony, czy nie.

Jak długo czerwone oko jest zaraźliwe?

Do dwóch tygodni (14 dni) od wystąpienia objawów (nawet jeśli osoba czuje się/wygląda lepiej do tego czasu).

Dieta przy czerwonym oku

Osoby z czerwonym okiem odczuwają pieczenie w oczach, co jest bardzo niewygodne. Jest to łagodny stan, który może ustąpić samoistnie w ciągu 7 do 10 dni, ale pacjent potrzebuje połączenia leków i odpowiedniej diety, aby szybko wrócić do zdrowia.
Dieta: pokarmy o rybim zapachu, takie jak krewetki, ryby, ślimaki; szpinak wodny (ponieważ będzie tworzył dużo żelu); używki, napoje gazowane; tłuszcz zwierzęcy i arbitralne niestosowanie antybiotyków.
Pokarmy, które należy spożywać: marchew, zielone warzywa (z wyjątkiem szpinaku wodnego), pomarańczowa papryka, żółtka jaj, olej rybny, przeciwutleniacz astaksantyna, jagody.

Wnioski

O czerwonym oku mówimy, gdy biała część oka nabiera czerwonawego lub różowawego koloru z powodu rozszerzenia lub obrzęku naczyń krwionośnych w tym obszarze. Jest to objaw, który może wystąpić w jednym lub obu oczach jednocześnie. Czasami czerwonemu oku towarzyszy swędzenie, obrzęk, wydzielina lub niewyraźne widzenie. Fakt, że oko zmienia kolor na czerwony oznacza, że jest to stan zapalny oka. Dlatego musimy podjąć pewne środki ostrożności, ponieważ przyczyny, które mogą wywołać ten stan zapalny, wahają się od najbardziej trywialnych do innych potencjalnie poważnych, które mogą powodować zmiany ostrości widzenia.

Prawie każdy doświadczył w swoim życiu czerwonych oczu. W większości przypadków czerwone oczy nie są poważne. Pojawiają się, gdy oczy są podrażnione i znikają, gdy podrażnienie mija. Istnieją jednak sytuacje, w których należy sprawdzić oczy, takie jak ból lub problemy z widzeniem. Zawsze warto skonsultować się z lekarzem, jeśli nie masz pewności co do problemu z oczami.

Treść:

• Zrozumienie podstaw tradycyjnej medycyny chińskiej
• 5 praktyk tradycyjnej medycyny chińskiej i to, co mogą pomóc wyleczyć
• Co mówi nauka

Te starożytne praktyki mają na celu zrównoważenie umysłu i ciała.
Nawet jeśli nie znasz jeszcze podstaw tradycyjnej medycyny chińskiej, prawdopodobnie znasz niektóre z jej praktyk. Być może korzystałeś z akupunktury, przyjmowałeś kurkumę na ból stawów lub zapisałeś swoje dziecko na zajęcia w lokalnym studiu tai chi. A może po prostu zastanawiałeś się nad tymi okrągłymi siniakami na plecach twoich ulubionych pływaków olimpijskich.
Każda z tych praktyk opiera się na Tradycyjnej Medycynie Chińskiej (TCM), której istotą jest stworzenie równowagi w organizmie w celu utrzymania zdrowia i dobrego samopoczucia.

Akupunkturzysta Yaser Abdelhamid, LAc, wyjaśnia, czym jest tradycyjna medycyna chińska, jakie zabiegi obejmuje i jak może pomóc w utrzymaniu zdrowia.

Zrozumienie podstaw tradycyjnej medycyny chińskiej

Podstawą tradycyjnej medycyny chińskiej jest koncepcja qi (wymawiane jako "chi").
"Qi tłumaczy się na język angielski jako energię, moc lub siłę, która przechodzi przez ciało, aby zapewnić witalność każdej komórce", wyjaśnia Abdelhamid. Mówi się, że Qi przemieszcza się przez ciało wzdłuż ścieżek zwanych meridianami.
A pamiętasz ten nacisk na równowagę? Oto yin i yang, przeciwstawne, ale połączone ze sobą siły. "Yin i yang to uzupełniające się natury qi" - mówi Abdelhamid. Yin kojarzy się z takimi cechami jak chłód i negatywna energia, podczas gdy yang kojarzy się z ciepłem i pozytywną energią.
W TCM nieokiełznany ruch qi i równowaga między yin i yang są kluczem do zdrowia.

5 praktyk tradycyjnej medycyny chińskiej i to, co mogą pomóc wyleczyć

Tradycyjna medycyna chińska nie zastępuje medycyny konwencjonalnej. Jest jednak jej doskonałym uzupełnieniem, ponieważ kładzie nacisk na dobre samopoczucie i dobre samopoczucie całego ciała.
"TCM świeci, jeśli chodzi o promowanie optymalnego zdrowia i umożliwienie pacjentom uczestniczenia w ich podróży do niezbędnego uzdrowienia poprzez stosowanie żywności, ziół, terapii ruchowych i innych" - mówi Abdelhamid.
Wyjaśnia on niektóre z praktyk tradycyjnej medycyny chińskiej, które są popularne w Ameryce Północnej.

1. Akupunktura

Być może znasz akupunkturę, czyli wprowadzanie cienkich, sterylnych, jednorazowych metalowych igieł w skórę w celu złagodzenia objawów choroby i przywrócenia równowagi funkcji organizmu.
"Korzyści płynące z akupunktury są różnorodne, ale jest ona najbardziej znana z leczenia bolesnych schorzeń" - mówi Abdelhamid. "Coraz więcej lekarzy i chirurgów kieruje swoich pacjentów na terapię akupunkturą w celu leczenia bólu".
Akupunktura, która jest obecnie tak popularna w Stanach Zjednoczonych, że jest pokrywana przez wiele firm ubezpieczeniowych, jest powszechnie stosowana w leczeniu takich problemów jak

• Zapalenie stawów.
• Ból pleców, szyi lub mięśni.
• Bóle głowy i migreny.
• Ból kolan.
• Skurcze menstruacyjne.
• Problemy z umysłem i nastrojem, takie jak stres, lęk, depresja i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.
• Niepłodność.
• Niedogodności związane z ciążą.

Akupunkturzysta może również wykonywać inne zabiegi TCM podczas leczenia akupunkturą:

• Nakłuwanie uszuPunkty akupunkturowebez użycia igieł. Akupunkturzysta umieszcza małe metalowe kulki lub nasiona w punktach akupresury na uszach. Są one przymocowane bandażem samoprzylepnym, aby utrzymać je na miejscu.
• Gua sha to rodzaj masażu wspomaganego instrumentami, który poprawia krążenie i wspomaga gojenie. Praktycy używają narzędzia o gładkich krawędziach, takiego jak porcelanowa łyżka, do okrążania lub pocierania części ciała, w których występuje stan zapalny.
• Moxing to praktyka podgrzewania suszonego, zmielonego zioła mniszka lekarskiego na czubku igieł lub wzdłuż określonych punktów na skórze w celu zwiększenia przepływu energii.

1. Bańki

Chińskie przysłowie mówi: "Gdzie jest zastój, tam będzie ból. Usuń stagnację, a usuniesz ból".
Bańki mają na celu usunięcie blokad lub zastojów w przepływie qi. Małe kubki (zwykle wykonane z tworzywa sztucznego lub szkła w USA) tworzą efekt ssania na skórze, który rozbija drobne naczynia krwionośne pod jej powierzchnią. Twoje ciało uzupełni krew w obszarach, które znajdują się w kubkach, aby wywołać reakcję gojenia. Według TCM pomaga to odblokować qi i przywrócić przepływ energii w całym ciele.
Bańki są szczególnie popularne wśród sportowców i innych osób szukających pomocy w przypadku problemów takich jak

• Zapalenie stawów.
• Ból pleców, szyi, kolan i ramion.
• Problemy z układem oddechowym, takie jak astma.
• Zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
• Bóle głowy i migreny.
• Wysokie ciśnienie krwi.

1. Chińska medycyna ziołowa

Ziołolecznictwo to starożytna tradycja stosowania różnych chińskich ziół w celu poprawy zdrowia. W zależności od konkretnych potrzeb zdrowotnych, wyszkoleni zielarze tworzą niestandardowe mieszanki ziołowe, które mają postać kapsułek, płynnych nalewek lub formuł.
Prowadzone są szeroko zakrojone i ciągłe badania nad bezpieczeństwem tych ziół. "Chińskie ziołolecznictwo jest tak stare, jak zapisana historia, ale tak nowe, jak najnowsze badania i badania naukowe" - mówi Abdelhamid.
Chińskie zioła są powszechnie stosowane w przypadku:

• Alergie.
• Zaburzenia autoimmunologiczne.
• Skutki uboczne leczenia raka.
• Problemy trawienne.
• Niepłodności.
• Regulacja układu odpornościowego.
• Menopauza.
• Ból menstruacyjny lub ból w endometriozie.

1. Qigong

Qigong, co tłumaczy się jako "praca z qi", to ćwiczenie umysłu i ciała, które wykorzystuje proste postawy i wzorce oddechowe, aby zapobiegać i redukować stagnację lub zablokowanie qi.
Wykorzystując ruch, medytację i rytmiczne oddychanie, qigong (podobnie jak tai chi, przyp. tłumacza) może pomóc:

• Zmniejszyć depresję.
• Złagodzić stres.
• Złagodzić chroniczne zmęczenie.
• Wzmocnić odpowiedź immunologiczną.
• Poprawić samopoczucie osób chorych na raka.

1. Tai chi

Tai chi, czasami określane jako "medytacja w ruchu", to oparta na sztukach walki forma ćwiczeń, która składa się z powolnych ruchów i technik głębokiego oddychania. Jest odpowiednia dla osób w każdym wieku i na każdym poziomie sprawności fizycznej.
"W myśli wschodniej i dalekowschodniej istnieje zrozumienie, że ciało zostało stworzone przez niebo, aby się poruszać. To właśnie wtedy ciało jest fizycznie najlepsze pod względem siły, wytrzymałości oraz optymalnej elastyczności i mobilności" - wyjaśnia Abdelhamid. "W przeciwieństwie do tego, filozofia Wschodu utrzymuje, że umysł został zaprojektowany przez niebo do bezruchu. To właśnie wtedy jesteśmy najlepsi wewnętrznie, z największą zdolnością do zapamiętywania, uwagi, koncentracji, podejmowania decyzji i aktywności intelektualnej".

"Zewnętrznie ruchliwy, ale wewnętrznie spokojny - to ideał yin/yang zrównoważonego ludzkiego życia, do którego wszyscy powinniśmy dążyć".
Powolne, celowe ruchy tai chi mają na celu energetyzację i zrównoważenie qi, przynosząc korzyści zarówno fizyczne, jak i psychiczne. Badania pokazują, że tai chi może

• Złagodzić ból w fibromialgii.
• Zmniejszyć depresję.
• Poprawić pamięć i myślenie.

Co mówi nauka

Współczesna nauka nie wykazuje wyraźnych dowodów na istnienie chi lub meridianów, przez które rzekomo przepływa, ale popularność tradycyjnej medycyny chińskiej utrzymuje się na stałym poziomie od stuleci w celu poprawy zdrowia i dobrego samopoczucia, stosowanej wraz z konwencjonalnymi terapiami medycznymi.
"Współczesna medycyna błyszczy, jeśli chodzi o wdrażanie interwencji kryzysowych i zarządzanie chorobami" - mówi Abdelhamid - "Powinniśmy być wdzięczni za oddziały ratunkowe, sale operacyjne, oddziały oparzeń, ośrodki urazowe, leki ratujące życie i tym podobne".

TCM jest jednak cennym uzupełnieniem współczesnej medycyny, zalecanym przez lekarzy, którzy doceniają jej nacisk na promowanie zdrowia, równowagi i dobrego samopoczucia.
"Ważne jest, aby pacjenci wiedzieli, że mogą również skorzystać z akupunktury i innych praktyk tradycyjnej medycyny chińskiej obok standardowej nowoczesnej medycyny" - apeluje Abdelhamid.

Treść:

• Czym jest autyzm?
• Objawy i przyczyny autyzmu
• Jakie są czynniki ryzyka autyzmu?
• Jakie są powikłania autyzmu?
• Jak diagnozuje się autyzm?
• Czy autyzm można wyleczyć?
• Czy można zapobiegać autyzmowi?
• Inne często zadawane pytania

Zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD) to zaburzenie neurorozwojowe, które zwykle diagnozuje się w dzieciństwie. Oryginalna nazwa ASD to autyzm i wiele osób nadal używa tego terminu. Jednak ASD obejmuje kilka schorzeń z tego spektrum. ASD zmienia sposób, w jaki dziecko wchodzi w interakcje i komunikuje się. Nie ma lekarstwa na autyzm, ale jego objawy mogą z czasem ustąpić.

Czym jest autyzm?

Autyzm, obecnie nazywany zaburzeniem ze spektrum autyzmu (ASD), jest zaburzeniem neurorozwojowym. ASD to zaburzenie rozwojowe spowodowane różnicami w mózgu dziecka. Osoby z ASD mogą zachowywać się, komunikować i uczyć w sposób odmienny od innych ludzi. Mogą mieć problemy z interakcjami społecznymi oraz z interpretowaniem i używaniem komunikacji niewerbalnej i werbalnej.

Definicja autyzmu

Autyzm oznacza, że dziecko może mieć

• Trudności w interakcji z innymi ludźmi lub różnice w sposobie interakcji z innymi ludźmi.
• Trudności w używaniu i rozumieniu komunikacji niewerbalnej, takiej jak kontakt wzrokowy, gesty i mimika twarzy.
• Opóźniony rozwój językowy lub jego brak.
• Trudności w nawiązywaniu i rozumieniu relacji.
• Powtarzające się zachowania motoryczne, takie jak machanie rękami, kołysanie ciałem lub powtarzająca się mowa lub zabawa.
• Naleganie na to samo środowisko lub rutynę.
• Intensywne lub nietypowe zainteresowania.
• Awersje sensoryczne, takie jak niechęć do głośnych dźwięków lub zachowania związane z poszukiwaniem zmysłów.

To, jak dobrze dziecko może funkcjonować w codziennym życiu, zależy od nasilenia jego objawów. Ponieważ ASD różni się znacznie pod względem nasilenia i codziennej niepełnosprawności, nie zawsze łatwo jest rozpoznać objawy u niektórych osób.

Autyzm a zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) - jaka jest różnica między nimi?

Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne zmieniło termin autyzm na zaburzenia ze spektrum autyzmu w 2013 roku. ASD jest teraz terminem zbiorczym, który obejmuje różne poziomy autyzmu. Spektrum autyzmu obejmuje stany, które świadczeniodawcy uważali za odrębne, w tym:

• Autyzm.
• Zespół Aspergera.
• Pervasive developmental disorder - not otherwise specified (PDD-NOS).

Zespół Aspergera a autyzm - jaka jest między nimi różnica?

Zespół Aspergera nie jest już oficjalnie uznawany przez pracowników służby zdrowia za odrębne zaburzenie. Kiedyś uważano zespół Aspergera i autyzm za różne schorzenia. Objawy, które kiedyś stanowiły część diagnozy zespołu Aspergera, obecnie należą do spektrum autyzmu. Lekarze uważają zespół Aspergera za łagodną formę autyzmu. Niektóre osoby nadal używają terminu zespół Aspergera w odniesieniu do swojego stanu.

Czym jest autyzm wysokofunkcjonujący?

Wysoko funkcjonujący autyzm nie jest oficjalną diagnozą medyczną. Jednak niektórzy ludzie używają tego terminu w odniesieniu do łagodnej formy autyzmu, która wymaga niższego poziomu wsparcia. Osoby na łagodnym końcu spektrum autyzmu mogą mówić, czytać, pisać i radzić sobie z podstawowymi umiejętnościami życiowymi. Lekarze zwykle nazywają ten stan zespołem Aspergera.

Autyzm a ADHD - czy ADHD należy do spektrum autyzmu?

Zaburzenia ze spektrum autyzmu i zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) mają wiele podobieństw, ale ADHD nie należy do spektrum autyzmu. Objawy ADHD i autyzmu mogą się pokrywać. Oba schorzenia powodują u dzieci problemy z koncentracją uwagi i oba mogą wpływać na ich umiejętności społeczne. Te nakładające się objawy mogą czasami prowadzić do błędnej diagnozy.
ADHD i autyzm są również powiązane genetycznie. Jeśli dziecko cierpi na jedno z tych zaburzeń, ryzyko wystąpienia drugiego wzrasta. Dziecko z autyzmem ma większe szanse na posiadanie bliskiego krewnego z ADHD.

Jak powszechny jest autyzm?

Według Centers for Disease Control and Prevention zaburzenie ze spektrum autyzmu dotyka około 1 na 44 ośmiolatków.

Objawy i przyczyny autyzmu

Jak rozpoznać objawy autyzmu.

Jakie są objawy autyzmu?

Objawy autyzmu wahają się od łagodnych do poważnie upośledzających, a każda osoba jest inna. Powinieneś rozważyć następujące objawy autyzmu jako możliwe wskaźniki, że Twoje dziecko może być zagrożone tym schorzeniem. Jeśli Twoje dziecko wykazuje którykolwiek z poniższych wczesnych objawów autyzmu, skontaktuj się z jego lekarzem. Może on skierować dziecko na badania przesiewowe w kierunku autyzmu.
Objawy autyzmu obejmują trudności z interakcjami społecznymi, takie jak

• Dziecko nie patrzy na ciebie, gdy wołasz je po imieniu, lub reaguje niekonsekwentnie.
• Dziecko nie uśmiecha się szeroko lub nie robi ciepłych, szczęśliwych min w wieku 6 miesięcy.
• Dziecko nie uśmiecha się, nie wydaje dźwięków ani nie robi min do Ciebie lub innych osób do 9 miesiąca życia.
• Dziecko nie mówi do 12 miesiąca życia.
• Dziecko nie używa gestów, takich jak wyciąganie ręki lub machanie, do 12 miesiąca życia.
• Dziecko nie bawi się w żadne gry typu "tam i z powrotem", takie jak "puk-puk", przed ukończeniem 12 miesiąca życia.
• Dziecko nie wypowiada żadnych słów do 16 miesiąca życia.
• Dziecko nie wypowiada żadnych znaczących dwuwyrazowych zwrotów (bez naśladowania lub powtarzania) do 24 miesiąca życia.
• Jakakolwiek utrata mowy, gaworzenia lub umiejętności społecznych.

Objawy autyzmu obejmują również określone zachowania, zwane ograniczonymi lub powtarzalnymi zachowaniami lub zainteresowaniami:

• Dziecko często ustawia zabawki w rzędzie lub bawi się nimi w ten sam sposób za każdym razem.
• Dziecko musi przestrzegać określonych rutynowych czynności lub wykazuje skrajne reakcje na niewielkie zmiany rutynowych czynności.
• Dziecko ma obsesyjne lub bardzo nietypowe zainteresowania.
• Twoje dziecko ma znaczące awersje sensoryczne, takie jak niechęć do głośnych dźwięków, niechęć do tego, jak pasują pewne ubrania lub jak się je czuje, lub jest bardzo wybredne w kwestii jedzenia.
• Twoje dziecko przejawia zachowania sensoryczne, takie jak patrzenie na przedmioty kątem oka (mrużenie oczu), wąchanie lub lizanie przedmiotów.

Co powoduje autyzm?

Nie ma jednoznacznej przyczyny autyzmu. Badania wspierają czynniki genetyczne i środowiskowe jako niektóre przyczyny autyzmu. Naukowcy uważają, że może istnieć wiele różnych przyczyn ASD, które współdziałają ze sobą, zmieniając sposób rozwoju ludzi. Wiele pozostaje do odkrycia na temat przyczyn i ich wpływu na osoby z ASD.

Czy autyzm ma podłoże genetyczne?

Genetyka odgrywa rolę w autyzmie. Jednak specjaliści medyczni zidentyfikowali konkretne przyczyny genetyczne tylko w 10% do 20% przypadków. Przypadki te obejmują określone zespoły genetyczne związane z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, takie jak zespół łamliwego chromosomu X, oraz rzadkie zmiany w kodzie genetycznym.

Czy rodzeństwo jest bardziej narażone na zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD)?

Autyzm jest dziedziczny. Gdy jedno dziecko otrzyma diagnozę ASD, drugie dziecko ma o około 20% wyższe ryzyko rozwoju autyzmu niż normalne dziecko. Jeśli pierwsze dwoje dzieci w rodzinie ma ASD, trzecie dziecko ma około 32% wyższe ryzyko zachorowania na ASD.

Czy szczepionki powodują autyzm (ASD)?

Wiele naukowo uzasadnionych badań wykazało, że szczepionki nie powodują autyzmu. Kiedy u dzieci nagle pojawiają się objawy ASD, niektórzy rodzice błędnie obwiniają niedawne szczepienia. Żadne wiarygodne badanie nie wykazało udowodnionego związku między szczepieniami dziecięcymi a autyzmem.

Jakie są czynniki ryzyka autyzmu?

Ten obszar badań jest bardzo aktywny. Obecnie znane czynniki ryzyka autyzmu obejmują

• Rodzic w wieku 35 lat lub starszy.
• Stosowanie kwasu walproinowego lub talidomidu przez rodzica podczas ciąży.
• Przedwczesny poród.
• Komplikacje podczas porodu.
• Niska waga urodzeniowa.
• Rodzeństwo z autyzmem.
• Niektóre choroby chromosomalne lub genetyczne.

Jakie są powikłania autyzmu?

Autyzmowi często towarzyszy szeroki zakres schorzeń fizycznych i psychicznych. Warunki te mogą obejmować:

• Problemy z karmieniem.
• Słaby sen.
• Problemy żołądkowo-jelitowe.
• Padaczka.
• Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).
• Lęk i depresja.
• Inne choroby psychiczne, takie jak zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD), schizofrenia i choroba afektywna dwubiegunowa.

Jak diagnozuje się autyzm?

Postawienie diagnozy autyzmu może być trudne. Nie ma testu, takiego jak test laboratoryjny, aby zdiagnozować autyzm. Pracownicy służby zdrowia mogą jednak przeprowadzać specjalistyczne testy i oceny. Kroki w procesie uzyskiwania diagnozy autyzmu obejmują następujące elementy.

Obserwacja rozwoju
Pracownik służby zdrowia dziecka przyjrzy się historii rozwoju i zachowaniu dziecka. Prawdopodobnie poprosi Cię o zapisanie własnych obserwacji, którymi będziesz mógł podzielić się z nim podczas wizyt u dziecka. Jest to aktywny, ciągły proces, w którym obserwujesz rozwój swojego dziecka i omawiasz jego umiejętności i zdolności z lekarzem.

Badania przesiewowe pod kątem rozwoju
Badanie przesiewowe jest bardziej formalnym krokiem i pozwala bliżej przyjrzeć się rozwojowi dziecka. Lekarz prowadzący dziecko może użyć kwestionariusza do przeprowadzenia badań przesiewowych w kierunku autyzmu. Zawiera on pytania i listy kontrolne umożliwiające porównanie dziecka z innymi dziećmi w tym samym wieku. Test ten nie pozwala na postawienie diagnozy, ale może wskazać, czy dziecko znajduje się na typowej ścieżce rozwoju, czy też wymaga bardziej formalnej oceny.

Ocena formalna
Ocena formalna analizuje rozwój dziecka bardziej szczegółowo. Wyszkolony specjalista, taki jak psycholog dziecięcy lub pediatra rozwojowo-behawioralny, będzie obserwował dziecko i przeprowadzi ustrukturyzowany test na zaburzenia ze spektrum autyzmu. Będzie on również zadawać pytania i wypełniać kwestionariusze. Wyniki formalnej oceny pokażą mocne strony i problemy dziecka i mogą pomóc w ustaleniu formalnej diagnozy.

Czy autyzm można wyleczyć?

Autyzm jest najczęściej chorobą trwającą całe życie, której nie można wyleczyć. Objawy mogą jednak ustępować wraz z wiekiem dziecka.

Jak leczy się autyzm?

Leczenie autyzmu obejmuje interwencje behawioralne lub terapie. Uczą one nowych umiejętności, aby zająć się podstawowymi deficytami autyzmu i złagodzić podstawowe objawy. Każde dziecko z autyzmem jest wyjątkowe. Z tego powodu dziecko otrzyma zindywidualizowany plan leczenia, aby zaspokoić jego konkretne potrzeby. Najlepiej jest rozpocząć interwencje tak wcześnie, jak to możliwe, aby korzyści z terapii mogły być kontynuowane przez całe życie dziecka.
Wiele osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu cierpi na dodatkowe schorzenia. Obejmują one problemy z trawieniem i karmieniem, drgawki i zaburzenia snu. Leczenie może obejmować terapię behawioralną, leczenie farmakologiczne lub obie te metody.
Wczesne intensywne leczenie behawioralne obejmuje całą rodzinę i ewentualnie zespół specjalistów. Wraz z wiekiem i rozwojem dziecka, może ono otrzymać zmodyfikowany plan leczenia, aby zaspokoić jego specyficzne potrzeby.
W okresie dojrzewania dzieci mogą skorzystać z usług przejściowych. Mogą one wspierać umiejętności niezależności, które są niezbędne w dorosłym życiu. W tym okresie koncentrują się one na możliwościach zatrudnienia i szkoleniu umiejętności zawodowych.

Czy autyzmowi można zapobiec?

Autyzmowi nie można zapobiec, ale można zmniejszyć ryzyko urodzenia dziecka z tym zaburzeniem, podejmując pewne działania, w tym

• Prowadź zdrowy tryb życia: regularnie odwiedzaj lekarza, stosuj pożywną dietę i ćwicz. Korzystanie z opieki prenatalnej i przyjmowanie witamin i suplementów diety zalecanych przez lekarza.
• Uważaj na leki: zapytaj swojego lekarza, które leki są bezpieczne, a które należy odstawić na czas ciąży.
• Nie pij: żaden rodzaj ani ilość alkoholu nie jest bezpieczna podczas ciąży.
• Bądź na bieżąco ze szczepieniami: Przed zajściem w ciążę wykonaj wszystkie szczepienia zalecone przez lekarza, w tym niemiecką szczepionkę przeciwko odrze (różyczce). Szczepionka ta może zapobiegać autyzmowi związanemu z różyczką.
  
  

Inne często zadawane pytania

Czy mam autyzm?

Chociaż większość osób z autyzmem otrzymuje diagnozę w dzieciństwie, wiele z nich nie otrzymuje jej aż do wieku dorosłego. Według najnowszych danych autyzm u dorosłych dotyka ponad 5 milionów osób w Stanach Zjednoczonych, czyli 2,21% populacji. Objawy autyzmu u dorosłych mogą obejmować

• Trudności ze zrozumieniem uczuć lub myśli innych osób.
• Ekstremalny niepokój w sytuacjach społecznych.
• Trudności w nawiązywaniu przyjaźni lub preferowanie samotności.
• Zachowywanie się w sposób nieuprzejmy, nijaki lub brak troski o innych, choć nie jest to zamierzone.
• Trudności z wyrażaniem swoich uczuć.
• Potrzeba stałej rutyny i niepokój w przypadku jej zmiany.
• Unikanie kontaktu wzrokowego.
• Trudności z zapewnieniem odpowiedniej przestrzeni, na przykład zbliżanie się do innych osób.

Autyzm u kobiet i osób z AFAB może czasami różnić się od autyzmu u mężczyzn i osób z AMAB.
Wiele kobiet i osób z AFAB uczy się ukrywać objawy autyzmu, aby "dopasować się" do społeczeństwa poprzez naśladowanie osób, które nie mają autyzmu. Ponadto są one cichsze i mają tendencję do ukrywania swoich uczuć. Kobiety i osoby z AFAB wydają się lepiej radzić sobie w sytuacjach społecznych niż mężczyźni i osoby z AMAB. Wykazują również mniej oznak powtarzających się zachowań.

Jeśli uważasz, że możesz mieć autyzm, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Chociaż w Internecie dostępne są testy na autyzm dorosłych, tylko przeszkolony specjalista może zdiagnozować ten stan.

Czy autyzm jest niepełnosprawnością?

Tak, pracownicy służby zdrowia klasyfikują autyzm jako niepełnosprawność.

Treść:

• Co to jest zapalenie przyzębia?
• Objawy i przyczyny zapalenia przyzębia
• Co się dzieje, jeśli zapalenie przyzębia nie jest leczone?
• Jak diagnozuje się zapalenie przyzębia?
• Jak leczy się paradontozę?
• Jak mogę zmniejszyć ryzyko zachorowania na paradontozę?
• Wnioski

Zapalenie przyzębia, rodzaj choroby dziąseł, jest poważnym stanem zapalnym dziąseł, którego objawami są czerwone, krwawiące lub opuchnięte dziąsła. Nieleczone zapalenie przyzębia może prowadzić do utraty zębów. Leczenie może obejmować głębokie czyszczenie zębów lub, w ciężkich przypadkach, zabieg chirurgiczny. Regularne szczotkowanie i nitkowanie zębów może zapobiegać paradontozie.
Płytka nazębna, utrata kości i czerwone, krwawiące dziąsła to charakterystyczne objawy zapalenia przyzębia.

Co to jest zapalenie przyzębia?

Zapalenie przyzębia jest poważną formą choroby dziąseł. Jest to infekcja bakteryjna, która zaczyna się od zapalenia tkanek miękkich wokół zębów. Nieleczona prowadzi do erozji kości podtrzymującej zęby, prowadząc do ich ruchomości i utraty.

Jak powszechne jest zapalenie przyzębia?

Zapalenie przyzębia dotyka ponad 47% dorosłych w wieku powyżej 30 lat, wzrastając do około 70% u dorosłych w wieku powyżej 65 lat.

Kto jest dotknięty zapaleniem przyzębia?

Zapalenie przyzębia jest stosunkowo rzadkie u osób w wieku poniżej 30 lat. Jest bardziej prawdopodobne, że wystąpi wraz z wiekiem. Niemniej jednak może dotknąć każdego, kto ma słabą higienę jamy ustnej - tych, którzy nie myją zębów regularnie i nie używają nici dentystycznej. Niektórzy ludzie są również genetycznie bardziej podatni na zapalenie przyzębia niż inni. Jeśli Twoi biologiczni rodzice lub dziadkowie mieli chorobę dziąseł, istnieje większe prawdopodobieństwo, że Ty również na nią zachorujesz.

Objawy i przyczyny zapalenia przyzębia

Jakie są objawy zapalenia przyzębia?

Zdrowe dziąsła są jędrne w dotyku i ściśle przylegają do zębów. Dla porównania, objawy zapalenia przyzębia obejmują:

• Czerwone lub purpurowe dziąsła.
• Opuchnięte dziąsła.
• Łatwo krwawiące dziąsła.
• Wrażliwe dziąsła.
• Nieświeży oddech.
• Ropa (infekcja) wokół linii dziąseł.
• Obluzowane zęby.
• Utrata zębów.
• Recesja dziąseł (gdy dziąsła odsuwają się od zębów).
• Ból podczas żucia.
• Nowe luki lub przestrzenie między zębami.
• Zmiany w sposobie, w jaki zęby pasują do siebie.

Co powoduje zapalenie przyzębia?

Główną przyczyną zapalenia przyzębia jest niewłaściwa higiena jamy ustnej. Bakterie przylegają do powierzchni zębów w postaci płytki nazębnej i kamienia nazębnego. Jeśli nie szczotkujesz zębów tak dobrze lub tak często, jak powinieneś, bakterie dostają się poniżej linii dziąseł, gdzie szczoteczka i nić dentystyczna nie mogą dotrzeć. Te szkodliwe bakterie powodują erozję tkanek podtrzymujących zęby, prowadząc do infekcji, utraty kości i utraty zębów.
Inne czynniki mogą również zwiększać ryzyko zapalenia przyzębia, takie jak

Inne czynniki ryzyka zapalenia przyzębia

• Palenie, które jest najważniejszym czynnikiem, osłabia zdolność organizmu do zwalczania infekcji.
• Osoby z cukrzycą są bardziej narażone na infekcje, w tym zapalenie przyzębia.
• Genetyka i historia rodzinna mogą zwiększać ryzyko chorób dziąseł.
• Zmiany hormonalne u kobiet i osób, które zostały przypisane do płci żeńskiej przy urodzeniu, takie jak ciąża lub przyjmowanie tabletek antykoncepcyjnych, mogą zwiększać ryzyko rozwoju zapalenia przyzębia.
• Stany chorobowe, które powodują stan zapalny w organizmie - takie jak zapalenie stawów, COVID-19 i choroby układu krążenia - są związane z zapaleniem przyzębia.

Co się stanie, jeśli zapalenie przyzębia pozostanie nieleczone?

Choroba przyzębia postępuje z czasem i staje się coraz bardziej problematyczna. Istnieją cztery etapy choroby dziąseł, w tym

1. Zapalenie dziąseł: jest to wczesne stadium choroby dziąseł, które jest mniej poważne niż zapalenie przyzębia. W przypadku zapalenia dziąseł dziąsła są zaczerwienione i opuchnięte, ale kość wokół zębów nie zaczęła się jeszcze kurczyć. Zapalenie dziąseł jest odwracalne, jeśli lepiej szczotkujesz zęby i regularnie chodzisz do dentysty na czyszczenie.
2. Łagodne zapalenie przyzębia: Nieleczone zapalenie dziąseł przekształci się w łagodne zapalenie przyzębia. Na tym etapie dziąsła odrywają się od zębów i zaczynają tracić część kości wokół nich. W rezultacie powstają kieszonki przyzębne. W tych kieszonkach, do których nie dociera szczoteczka i nić dentystyczna, gromadzi się płytka nazębna, kamień nazębny i bakterie.
3. Umiarkowane zapalenie przy zębia: W miarę postępu zapalenia przyzębia dochodzi do utraty jeszcze większej ilości kości wokół zębów. Bakterie kontynuują erozję więzadeł i tkanek miękkich, które wspierają zęby i utrzymują je w zdrowiu. Na tym etapie dziąsła mogą być bolesne i wrażliwe.
4. Ciężkie zapalenie przyzębia: Gdy zapalenie przyzębia nie jest leczone, choroba staje się poważniejsza. W miarę postępującej utraty kości zęby mogą się rozluźnić i potencjalnie wypaść. Oprócz krwawiących dziąseł, wokół linii dziąseł często pojawia się ropa i infekcja, co może prowadzić do przewlekłego nieświeżego oddechu (cuchnący oddech).

Oprócz złego stanu zdrowia jamy ustnej, zapalenie przyzębia może również powodować zły ogólny stan zdrowia. Badania wskazują na ważny związek między zdrowiem jamy ustnej a zdrowiem całego ciała. Osoby z paradontozą są bardziej narażone na choroby serca, udar mózgu, demencję i inne poważne problemy zdrowotne.

Jak diagnozuje się paradontozę?

Dentysta może zdiagnozować zapalenie przyzębia podczas badania stomatologicznego. Czy:

• Zapyta o objawy i historię medyczną.
• Zbada dziąsła pod kątem oznak stanu zapalnego.
• Za pomocą sondy periodontologicznej, która przypomina małą linijkę, sprawdzi, czy wokół zębów znajdują się kieszonki. Badanie to nie jest bolesne.
• Wykona zdjęcie rentgenowskie zębów, aby sprawdzić, czy nie doszło do utraty kości.
• Ewentualnie zostaniesz skierowany do periodontologa, specjalisty od chorób dziąseł.

Jak leczy się paradontozę?

Leczenie choroby dziąseł zależy od stopnia i ciężkości choroby. Istnieją niechirurgiczne i chirurgiczne opcje leczenia zapalenia przyzębia.

Niechirurgiczne leczenie zapalenia przyzębia

Opcje niechirurgiczne często sprawdzają się u osób z łagodnym lub umiarkowanym zapaleniem przyzębia. Zabiegi te obejmują na przykład

• Antybiotyki: dentysta może przepisać doustne antybiotyki w celu zwalczania infekcji. Może też umieścić antybiotyk miejscowo pod dziąsłami, aby zaatakować dotknięty obszar.
• Usuwanie kamienia nazębnego i struganie korzeni: Skaling i struganie korzeni jest również znane jako głębokie czyszczenie, które jest podobne do rutynowego czyszczenia zębów. Różnica polega na tym, że pacjent otrzymuje znieczulenie miejscowe w celu znieczulenia dziąseł. Umożliwia to dentyście lub higienistce usunięcie bakterii głęboko poniżej linii dziąseł. Wygładzą również korzenie zębów, aby zapobiec dalszemu gromadzeniu się płytki nazębnej i bakterii. Skaling i struganie korzeni są często wykonywane podczas dwóch lub więcej wizyt u dentysty lub periodontologa. Ważne jest, aby odwiedzić periodontologa miesiąc po tym czyszczeniu, aby sprawdzić dziąsła i zobaczyć, jak dobrze zadziałało leczenie.

Chirurgiczne leczenie zapalenia przyzębia

Jeśli masz umiarkowane lub ciężkie zapalenie przyzębia, prawdopodobnie będziesz potrzebować operacji. Przykłady zabiegów chirurgicznych obejmują

• Chirurgia płatowa: Podczas tej procedury periodontolog (specjalista od dziąseł) wykona nacięcie wzdłuż linii dziąseł i tymczasowo odsunie tkankę dziąseł od zębów. Dzięki temu może on łatwo zobaczyć korzenie zębów i dokładnie je oczyścić. Jeśli infekcja spowodowała utratę kości, periodontolog może ponownie wymodelować leżący pod nią grzbiet kości. Sprawia to, że dotknięte obszary są znacznie łatwiejsze do czyszczenia po wyleczeniu.
• Przeszczepy kości: w przypadku znacznej utraty kości dentysta lub periodontolog może zalecić przeszczep kości. Podczas tej procedury dentysta lub periodontolog umieszcza materiał do przeszczepu kości w obszarach, w których doszło do utraty tkanki kostnej (materiałem może być własna kość, kość pobrana od dawcy lub materiał syntetyczny). Przeszczep służy jako rusztowanie dla wzrostu nowej kości. Celem jest zmniejszenie ryzyka przyszłej infekcji i utraty zębów.
• Przeszczepy dziąseł: Zapalenie przyzębia może powodować odrywanie się tkanki dziąseł od zębów. Jest to cofająca się linia dziąseł, która odsłania korzenie zębów, sprawiając, że wydają się one dłuższe. Aby zastąpić utraconą tkankę wokół zębów, dentysta lub periodontolog może zalecić przeszczep dziąseł. W trakcie tego zabiegu stomatolog lub periodontolog umieści przeszczep tkanki wokół dotkniętych chorobą zębów i przyszyje go na miejscu. (Tkanka może zostać pobrana z dachu jamy ustnej lub zakupiona w licencjonowanym banku kości i tkanek). Operacja przeszczepu dziąseł pokryje odsłonięte korzenie zębów, poprawi wygląd uśmiechu i zmniejszy ryzyko dalszej recesji.
• Sterowana regeneracja tkan ek: Podczas tej procedury dentysta lub periodontolog umieści specjalną biokompatybilną membranę między istniejącą kością a zębem. Membrana ta zapobiega wrastaniu niepożądanej tkanki w ten obszar i zamiast tego promuje wzrost kości.
• Osocze bogatopłytkowe (PRP): W przypadku utraty kości lub tkanki dziąseł, PRP może pomóc w ich regeneracji. Twój dentysta lub periodontolog uzyska osocze bogatopłytkowe z próbki Twojej własnej krwi. Po pobraniu próbki krwi wiruje ją w wirówce, aby oddzielić osocze od czerwonych i białych krwinek. Następnie umieszcza osocze bogatopłytkowe w obszarach, w których występują niedobory, aby pobudzić wzrost nowych kości.

Jak mogę zmniejszyć ryzyko zapalenia przyzębia?

Najlepszym sposobem zapobiegania zapaleniu przyzębia jest regularne szczotkowanie zębów i utrzymywanie dobrej higieny jamy ustnej w domu między wizytami. Osoby podatne na zapalenie przyzębia mogą wymagać częstszego czyszczenia niż osoby bez choroby dziąseł. Zapytaj swojego dentystę, jak często powinieneś czyścić zęby, aby utrzymać optymalny stan zdrowia jamy ustnej.

Podsumowanie

Choroba przyzębia jest poważną formą choroby dziąseł. Charakterystyczne objawy obejmują czerwone, krwawiące i wrażliwe dziąsła, luźne zęby, nieświeży oddech i cofające się dziąsła. Nie można wyleczyć zapalenia przyzębia, ale można radzić sobie z tym schorzeniem poprzez odpowiednią pielęgnację i konserwację. Obejmuje to prawidłową higienę jamy ustnej i regularne czyszczenie zębów w odstępach czasu zalecanych przez dentystę.

Treść:

• Czym są odmrożenia?
• Objawy i przyczyny odmrożeń
• Jak diagnozuje się odmrożenia?
• Jak diagnozuje się i rozpoznaje objawy odmrożeń?
• Jak mogę zapobiec odmrożeniom?
• Jakie są powikłania odmrożeń?
• Inne często zadawane pytania
• Wnioski

Odmrożenie występuje, gdy skóra zamarza pod wpływem temperatury poniżej zera. Objawy odmrożenia mogą obejmować ból, drętwienie, obrzęk, pęcherze i przebarwienia skóry. Najczęściej występuje na palcach rąk i nóg, stopach, nosie i uszach. Leczenie odmrożeń różni się w zależności od stadium.

Co to są odmrożenia?

Odmrożenie to uszkodzenie skóry spowodowane zamarznięciem poniżej 0 stopni Celsjusza. Prawdopodobieństwo odmrożenia jest większe w każdej sytuacji, która prowadzi do długotrwałego narażenia na zimno:

• Podczas zimy.
• W wietrznych warunkach pogodowych.
• Na dużych wysokościach.
• Gdy nie masz schronienia przed zimnem.

Odmrożenia mogą wystąpić nawet pod ubraniem chroniącym przed zimnem.
Odmrożenie może prowadzić do trwałego, nieodwracalnego uszkodzenia tkanek (martwicy). Sposobem zapobiegania odmrożeniom jest ograniczenie przebywania na zewnątrz i częste rozgrzewanie ciała w przypadku narażenia na działanie ujemnych temperatur.
Jeśli podejrzewasz u siebie odmrożenie, wejdź do środka lub poszukaj schronienia przed zimnem. Następnie natychmiast skontaktuj się z lekarzem lub udaj się na pogotowie, aby zmniejszyć ryzyko uszkodzenia tkanek.

Kto jest narażony na odmrożenia?

Odmrożenie może dotknąć każdego, kto jest narażony na działanie niskich temperatur. Najczęściej występuje na palcach rąk i nóg, stopach, nosie i uszach. Prawdopodobieństwo odmrożenia jest większe w przypadku długotrwałego narażenia na działanie niskich temperatur, zwłaszcza jeśli:

• Masz mniej niż 18 lat lub więcej niż 65 lat.
• Mieszkasz i pracujesz w zimnym klimacie.
• Jesteś bez mieszkania.
• Masz chorobę podstawową, taką jak choroba naczyń obwodowych, niedożywienie, zespół Raynauda, niedoczynność tarczycy, cukrzyca stawów.
• Palą wyroby tytoniowe.

Jak często występują odmrożenia?

Odmrożenia są powszechne, ale występują rzadziej niż w przeszłości. Dzieje się tak, ponieważ ludzie mają lepszy dostęp do odzieży na zimne dni i wiedzą więcej o zagrożeniach związanych z odmrożeniami i sposobach zapobiegania im.

Jakie są etapy odmrożenia?

Objawy odmrożenia pojawiają się w trzech etapach, które obejmują odczucia:

1. Zimno, ból i ból (odmrożenie).
2. Odmrożenie i mrowienie (powierzchowne odmrożenie).
3. Drętwienie (głębokie odmrożenia).

Jeśli zauważysz u siebie którykolwiek z objawów odmrożenia drugiego lub trzeciego stopnia, natychmiast zgłoś się do lekarza, aby zapobiec długotrwałym uszkodzeniom.

Objawy i przyczyny odmrożeń

Istnieją trzy główne etapy odmrożeń, które wyglądają i są odczuwane w różny sposób.

Jak wyglądają i jakie są objawy odmrożeń?

Objawy odmrożeń różnią się w zależności od etapu, w którym się znajdujesz i stopnia uszkodzenia skóry spowodowanego przez zimno.

• Odmrożenie: Podczas odmrożenia lub pierwszego etapu odmrożenia możesz zauważyć, że dotknięta skóra jest czerwona do fioletowej lub jaśniejsza niż naturalny odcień skóry. Skóra może być również zimna, lekko bolesna i mrowiąca. Odmrożenie to etap ostrzegawczy, w którym uszkodzenie skóry jest tylko tymczasowe. Jeśli zauważysz objawy, natychmiast wejdź do środka i rozmroź dotknięty obszar skóry ciepłą (nigdy gorącą) wodą. Na skórze mogą pojawić się małe czerwone guzki (odmrożenia). Nawet jeśli objawy są łagodne, należy udać się do lekarza, aby upewnić się, że odmrożenie nie spowodowało długotrwałych uszkodzeń.
• Powierzchowne odmrożenie: Jest to drugi etap odmrożenia, który wymaga leczenia. Skóra może być ciepła, ale woda w skórze powoli zamarza w kryształki lodu. Skóra zawiera ponad 60% wody. Może to powodować uczucie mrowienia. Ponadto skóra może szczypać lub puchnąć. Po rozgrzaniu mogą pojawić się bolesne, plamiste plamy lub fioletowe lub niebieskie obszary skóry, takie jak siniaki. Skóra może zacząć się łuszczyć i może pojawić się uczucie oparzenia słonecznego. Po upływie około jednego dnia na skórze mogą pojawić się pęcherze wypełnione płynem.
• Ciężkie (głębokie) odmrożenia: W trzecim stadium odmrożenia dolne warstwy skóry (tkanka podskórna) zamarzają i następuje całkowite odrętwienie. Odmrożony obszar może być trudny do poruszania lub może nie być możliwe normalne poruszanie nim. Jeśli wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast zgłosić się do lekarza. Duże pęcherze pojawią się na odmrożonej skórze dzień lub dwa po ekspozycji na zimno. Odmrożona skóra stanie się czarna, ponieważ komórki skóry obumierają po zamarznięciu. Na skórze może utworzyć się twarda, czarna powłoka (pancerz), która samoistnie odpadnie. Jeśli tak się nie stanie, lekarz usunie ją chirurgicznie.

Odmrożenia są niebezpieczne, ponieważ często powodują odrętwienie skóry, przez co pacjent może nie czuć, że coś jest nie tak. Jeśli podejrzewasz u siebie odmrożenie lub oparzenia chłodem, skontaktuj się z lekarzem.

Czy można mieć odmrożenia i o tym nie wiedzieć?

Tak. Wiele osób cierpiących na odmrożenia w ogóle o tym nie wie. Dzieje się tak, ponieważ odmrożenia powodują odrętwienie nerwów i mogą powodować uszkodzenia głęboko w skórze. Po wyjściu na mróz możesz nie zauważyć żadnych objawów. Aby zapobiec odmrożeniom, należy ograniczyć czas spędzany na zewnątrz w niskich temperaturach.

Gdzie najczęściej dochodzi do odmrożeń?

Odmrożenie może dotknąć każdej części skóry, ale bardziej prawdopodobne jest odmrożenie kończyn. Są to części ciała, które są najbardziej narażone na działanie niskich temperatur, nawet jeśli są zakryte:

• Dłonie i palce.
• Stopy i palce u nóg.
• Twarz i nos.
• Uszy.

Skąd mam wiedzieć, czy moje dziecko ma odmrożenia?

Stwierdzenie, czy dziecko ma odmrożenia, może być trudne. Niemowlęta nie trzęsą się tak bardzo jak dorośli, ponieważ nie mają tyle energii w rezerwie. Starsze dzieci są zwykle zbyt zajęte zabawą na zewnątrz, aby zauważyć, że są odmrożone.
Jeśli dziecko lub niemowlę przebywało na zewnątrz na mrozie nawet przez 10 minut, nadszedł czas, aby je sprawdzić. Jeśli zauważysz, że części jego skóry są jaśniejsze niż naturalny odcień skóry, czerwone, białe lub szare, skontaktuj się z lekarzem.
Jeśli Twoje dzieci są starsze i przebywały na zewnątrz przez ponad pół godziny w ujemnych temperaturach, nawet w zimnych ubraniach, poproś je, aby weszły do środka i zdjęły mokre ubrania. Powinny założyć suche ubrania i ogrzać swoje ciała pod kocem. Ciepła kąpiel może również pomóc dziecku rozgrzać się z zimna. Zawsze używaj letniej, nigdy gorącej wody.

Jak powstają odmrożenia?

Ujemne temperatury powodują odmrożenia. Niskie temperatury (nieco powyżej zera) przez długi czas również mogą powodować odmrożenia. Odmrożenia można nabawić się

• Narażając się na działanie temperatur poniżej zera.
• Przyciskając do skóry zamarznięte przedmioty, takie jak okłady z lodu lub metal.
• Nie noszenie wystarczającej ilości odzieży chroniącej skórę przed zimnem.

Nawet jeśli masz na sobie odzież ochronną, taką jak czapka, buty i rękawiczki, możesz spowodować odmrożenia poprzez ubranie.
W przypadku odmrożeń woda w skórze zamarza i krystalizuje się. Ponad 60% skóry zawiera wodę. Powoduje to uszkodzenie komórek skóry i tkanek, co uniemożliwia przepływ krwi do tych części ciała. Poważne odmrożenia mogą uszkodzić mięśnie, nerwy i stawy.

Jak długo trwa odmrożenie?

Odmrożenia można nabawić się w ciągu 30 minut lub krócej, jeśli temperatura wiatru wynosi -15 F (-26 C) lub mniej. Jeśli mieszkasz lub pracujesz w zimnym klimacie, staraj się ograniczyć przebywanie na zewnątrz, aby zapobiec uszkodzeniom skóry.

Jak zimno musi być, aby doszło do odmrożenia?

Ujemne temperatury powodują odmrożenia. Aby doszło do odmrożenia, musi być zimniej niż 32 F lub 0 C. Należy pamiętać, że temperatura może być znacznie niższa, jeśli wieje wiatr, co może zwiększyć ryzyko odmrożenia.

Jak diagnozuje się odmrożenia?

Lekarz zdiagnozuje odmrożenie po przeprowadzeniu badania fizykalnego i ewentualnych badań obrazowych. Podczas badania lekarz będzie szukał przebarwień skóry lub innych oznak skórnych, takich jak plamy lub pęcherze. Lekarz zada również pytania dotyczące narażenia na zimno. Na przykład, jak długo byłeś narażony na działanie ujemnych temperatur i jaka była temperatura podczas ekspozycji?

W zależności od nasilenia objawów lekarz może wykonać badanie obrazowe, takie jak zdjęcie rentgenowskie, aby sprawdzić, czy pod skórą nie doszło do uszkodzenia tkanek.

Jakie są oznaki trwałego uszkodzenia skóry w wyniku odmrożenia?

Lekarz poinformuje Cię, czy uszkodzenie skóry jest trwałe, czy nie. Oznaką tymczasowego uszkodzenia skóry jest obecność wyraźnych pęcherzy. Jeśli pęcherze są wypełnione krwią, może to oznaczać trwałe uszkodzenie. Jeśli skóra staje się czarna lub ciemniejsza niż naturalny odcień skóry, jest to oznaka poważnego uszkodzenia tkanki. W takim przypadku może być konieczna operacja usunięcia uszkodzonej skóry, aby zapobiec wtórnym infekcjom lub gangrenie.

Jak leczy się odmrożenia?

Leczenie odmrożeń różni się w zależności od stadium.
Jeśli wystąpią objawy odmrożenia, należy udać się do domu lub schronić się przed mrozem, jeśli to możliwe. Następnie wykonaj następujące kroki, aby ogrzać dotkniętą skórę:

• Delikatnie zdejmij zimną odzież, taką jak rękawiczki lub buty. Należy również zdjąć biżuterię, taką jak pierścionki lub zegarki, jeśli znajdują się one w pobliżu dotkniętego obszaru skóry. Jeśli ubranie jest mokre, należy założyć suche ubranie.
• Umieść dotkniętą skórę w wannie z ciepłą (nie gorącą) wodą. Będzie to powolne ogrzewanie, które może potrwać co najmniej 30 minut.
• Umieść koc na dotkniętym obszarze skóry. Nie przykrywaj skóry kocem, ponieważ może to odciąć krążenie i uniemożliwić dopływ krwi do dotkniętych tkanek.
• Unikaj stosowania ciepła bezpośrednio na skórę, aby zapobiec oparzeniom.

W przypadku wystąpienia objawów powierzchownego lub głębokiego odmrożenia, które stanowią drugi i trzeci etap odmrożenia, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w celu podjęcia leczenia. W przypadku odmrożeń czas ma kluczowe znaczenie. Odmrożenia mogą powodować silny ból podczas rozmrażania skóry.
Podczas leczenia odmrożeń, pracownik służby zdrowia będzie

• Podniesie temperaturę ciała w letniej wodzie lub stosując ciepłe, wilgotne okłady na skórę przez maksymalnie 30 minut.
• Nałoży sterylny opatrunek na odmrożoną skórę, oddzielając palce u rąk i nóg, aby zapobiec ich ocieraniu się o siebie.
• Sprawdź przepływ krwi w dotkniętym obszarze ciała. W przypadku odmrożeń trzeciego stopnia lekarz może również założyć kroplówkę (igłę wprowadzaną do żyły w ramieniu w celu dostarczenia płynów), aby poprawić krążenie.
• Poda antybiotyki i leki przeciwbólowe, takie jak ibuprofen (Advil®, Motrin®).
• Nawodni organizm, podając wodę (odmrożenie powoduje odwodnienie tkanek).
• Zastosują tlenoterapię. W przypadku skrajnych odmrożeń lekarz może zalecić oddychanie czystym tlenem w pomieszczeniu pod ciśnieniem. Zabieg ten, zwany tlenoterapią hiperbaryczną, pomaga niektórym osobom szybciej się wyleczyć poprzez zwiększenie poziomu tlenu we krwi.

Czy potrzebuję operacji odmrożenia?

W ciężkich przypadkach odmrożeń, lekarz może być zmuszony do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego w celu usunięcia martwej skóry i tkanki po wygojeniu. Ustalenie, czy konieczna jest operacja, może potrwać kilka dni lub nawet miesięcy. Chirurdzy mogą być zmuszeni do usunięcia (amputacji) palców u rąk lub nóg w przypadku obumarcia tkanki lub wystąpienia zgorzeli.

Czy mogę leczyć odmrożenia w domu?

W przypadku odmrożenia lub odmrożenia należy skontaktować się z lekarzem. Jeśli znajdujesz się w odległym miejscu lub nie możesz od razu udać się do szpitala, możesz podjąć kroki w celu leczenia odmrożeń w domu, aby zapobiec uszkodzeniu skóry i tkanek. Priorytetem jest zapewnienie sobie ciepła. Powinieneś znaleźć schronienie i zapobiec rozgrzaniu ciała i ponownemu zamarznięciu, co może spowodować poważniejsze uszkodzenia skóry. Aby utrzymać ciepło, wykonaj następujące kroki:

• Zdejmij całą mokrą odzież i załóż suchą.
• Lekko unieś zraniony obszar.
• Ogrzej skórę, mocząc odmrożony obszar w ciepłej wodzie o temperaturze od 98,6 F do 102,2 F (od 37 C do 39 C). Określenie temperatury wody może być trudne, ponieważ skóra może być zdrętwiała. Jeśli masz termometr, użyj go. Gdy skóra znów stanie się miękka lub po upływie co najmniej 30 minut, można przerwać ogrzewanie.
• Przykryj odmrożone miejsce czystą szmatką. Jeśli masz odmrożone palce u rąk lub nóg, owiń każdy z nich osobno. Upewnij się, że trzymasz je oddzielnie, aby zapobiec stresowi lub uciskowi. Unikaj ciasnego owijania palców u rąk i nóg, aby umożliwić swobodne krążenie.
• Podczas rozmrażania staraj się nie ruszać miejsca odmrożenia. Unikaj chodzenia po odmrożonych palcach lub stopach.
• Nie pocieraj odmrożonych miejsc, ponieważ pocieranie twardej lub zdrętwiałej skóry może spowodować uszkodzenie tkanek.

Podczas rozmrażania możesz odczuwać ból. Jest to normalne. Można przyjmować dostępne bez recepty leki przeciwbólowe zgodnie z zaleceniami lekarza.

Jak mogę zapobiec odmrożeniom?

Oto kilka wskazówek dotyczących zapobiegania odmrożeniom:

• Unikaj przebywania na zewnątrz: Gdy na zewnątrz jest zimno, staraj się pozostać w domu.
• Ogranicz liczbę wyjść na zewnątrz: Jeśli musisz wyjść na zewnątrz, postaraj się ograniczyć to do 10 lub 15 minut, a następnie wróć do środka na kilka godzin.
• Ubieraj się ciepło przed wyjściem na zewnątrz: Zawsze, gdy wiesz, że będziesz przebywać w niskich temperaturach, ubieraj się odpowiednio. Ubieraj się warstwowo. Noś ciepłe skarpety, grubą czapkę, rękawiczki i ciężki szalik na twarz, uszy i usta.
• Noś wiatroszczelną i wodoodporną odzież: Noś odzież zaprojektowaną tak, aby chronić Cię przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi i utrzymywać ciepło w okolicy głowy i szyi.
• Nie ograniczaj krążenia: upewnij się, że buty i odzież nie są zbyt ciasne. Może to spowodować słabe krążenie. Poruszaj się stale, aby utrzymać dobry przepływ krwi.

Podczas podróży w niskich temperaturach zawsze miej przy sobie telefon. W razie wypadku lub utknięcia na drodze jest on linią ratunkową do pomocy medycznej. Wreszcie, spakuj samochodowy zestaw ratunkowy do samochodu. W ten sposób będziesz mieć pod ręką pierwszą pomoc, jedzenie i wodę, rękawiczki, buty i koce, gdy tylko pogoda się pogorszy.

Jakie są powikłania odmrożeń?

Możliwe są powikłania odmrożeń. Jeśli odmrożenie trwa dłużej niż pierwszy etap (odmrożenie), może mieć długoterminowe skutki uboczne, w tym

• Uszkodzenie nerwów (neuropatia).
• Obfite pocenie się.
• Większa wrażliwość na zimno.
• Odmrożeniowe zapalenie stawów, sztywność dłoni i stóp.
• Przebarwienia skóry.
• Uszkodzenie lub utrata paznokci.
• Blizny.

Istnieje również większe prawdopodobieństwo ponownego odmrożenia po jego wystąpieniu.
Poważne powikłania odmrożeń mogą obejmować:

• Zgorzel.
• Wtórne zakażenie.
• Amputacja.
• Uszkodzenie ścięgien, mięśni i kości.

Inne typowe problemy

Jaka jest różnica między odmrożeniem a odmrożeniem?
Odmrożenia (pernio) to zapalne plamy na skórze, które powstają po ekspozycji na zimne powietrze. Stan ten nie jest tożsamy z odmrożeniem. Odmrożenie to uszkodzenie skóry spowodowane ekspozycją na niskie temperatury. Główną różnicą między tymi dwoma stanami jest temperatura. Temperatury poniżej 32 F lub 0 C powodują odmrożenia i wymagają natychmiastowej pomocy medycznej. Niskie temperatury powyżej 33 F lub 1 C powodują odmrożenia, które zwykle ustępują samoistnie.

Jaka jest różnica między odmrożeniem a hipotermią?
Odmrożenie występuje, gdy część ciała zamarza, uszkadzając komórki skóry i tkanki. Podobnie jak lód pokrywający przednią szybę, skóra twardnieje i zmienia kolor po odmrożeniu.
Odmrożenie występuje, gdy temperatura ciała spada poniżej 35 C (95 F). Normalna temperatura ciała wynosi około 37 C (98,6 F). Hipotermia jest poważniejsza i ma bardziej rozległy wpływ na organizm niż odmrożenie, które wpływa tylko na niektóre części ciała (jest zlokalizowane).
Hipotermia i odmrożenia mogą wystąpić jednocześnie. Obie te sytuacje są nagłymi przypadkami medycznymi.

Wnioski

Zachowaj bezpieczeństwo wewnątrz lub upewnij się, że wszyscy ubierają się ciepło, gdy nadchodzi zimna pogoda. Nie tylko będziesz czuć się bardziej komfortowo, ale także pomożesz chronić siebie i swoich bliskich przed odmrożeniami i wszystkimi poważnymi zagrożeniami dla zdrowia, które się z nimi wiążą. Jeśli jesteś narażony na zimno przez ponad pół godziny w mroźnych warunkach i podejrzewasz, że możesz mieć odmrożenia, natychmiast zgłoś się do lekarza.

Treść:

• Oznaki osłabienia układu odpornościowego
• Jak wzmocnić swój układ odpornościowy

Istnieją różne kroki, które osoba z osłabionym układem odpornościowym może podjąć, aby zachować zdrowie. Przykłady obejmują utrzymanie właściwej higieny, radzenie sobie ze stresem, zdrową dietę i wiele innych.
Układ odpornościowy chroni organizm przed infekcjami. Osoba ze słabym układem odpornościowym może być bardziej podatna na częste infekcje.

Białe krwinki, przeciwciała i inne składniki, w tym narządy i węzły chłonne, tworzą układ odpornościowy organizmu.
Wiele zaburzeń może osłabić układ odpornościowy i spowodować obniżenie odporności. Zaburzenia te mogą mieć przebieg od łagodnego do ciężkiego. Niektóre są obecne od urodzenia, inne są wynikiem czynników środowiskowych.
Priorytetowe traktowanie układu odpornościowego nigdy nie było ważniejsze, zwłaszcza w kontekście wysoce zaraźliwego podwariantu Omicron, BA.2, który przyczynia się do dalszego wzrostu liczby przypadków Covid na całym świecie.

Jako immunolog i lekarz medycyny funkcjonalnej, pacjenci często pytają mnie, w jaki sposób mogą zmierzyć stan swojego układu odpornościowego. Mówię im, że nasz układ odpornościowy jest ruchomym celem i nie ma naprawdę wyznaczonych narządów, w których można go całkowicie odizolować. Nie można go zeskanować za pomocą prześwietlenia rentgenowskiego, wykonać biopsji ani wskazać jego siły lub słabości za pomocą jednego testu.

Istnieją jednak cztery główne znaki ostrzegawcze, które mogą wskazywać, czy masz osłabiony układ odpornościowy i powinieneś podjąć zwiększone wysiłki, aby go wzmocnić:

Oznaki osłabienia układu odpornościowego

1. Często chorujesz, a powrót do zdrowia trwa dłużej niż zwykle.

Nie przejmuj się, jeśli kichasz i przeziębiasz się dwa lub trzy razy w roku. Większość ludzi wraca do normy po około tygodniu.
Jeśli jednak ciągle łapiesz przeziębienia z objawami, które utrzymują się tygodniami, a nawet często masz zatrucia pokarmowe, może to być spowodowane powolną reakcją wrodzonego układu odpornościowego.
Wrodzony układ odpornościowy obejmuje bariery, które zapobiegają przedostawaniu się szkodliwych substancji do organizmu. Pomyśl o nim jako o pierwszej linii obrony przed wszelkimi najeźdźcami i urazami. Jego składniki obejmują:

• Odruch kaszlu, który pomaga nam wyeliminować rzeczy, które mogą nas podrażnić lub zainfekować.
• Produkcja śluzu, który zatrzymuje bakterie i małe cząsteczki i pomaga wydalić je z organizmu.
• Kwas żołądkowy, który pomaga niszczyć drobnoustroje, które dostają się do naszego organizmu poprzez żywność i wodę.

1. Jesteś w ciągłym stanie stresu.

Niektóre rodzaje stresu mogą być korzystne dla naszego zdrowia immunologicznego i ogólnego samopoczucia.
Na przykład krótkotrwały ostry stresor - taki jak korek uliczny - ma na celu pomóc organizmowi w natychmiastowym naładowaniu mechanizmów ochronnych. Z tego powodu ostry stres w rzeczywistości pomaga wzmocnić układ odpornościowy w krótkim okresie.
Po drugiej stronie spektrum stresu, przewlekły stres może być złą wiadomością, ponieważ powoduje dysregulację immunologiczną i tłumi układ odpornościowy, prowadząc do zwiększonej liczby infekcji i słabego powrotu do zdrowia po chorobie.
Badania pokazują również, że częste epizody stresu wydają się zaostrzać choroby autoimmunologiczne, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów i wrzodziejące zapalenie jelita grubego, a także mogą powodować zaostrzenie reakcji alergicznych, takich jak egzema i astma.

1. Często chorujesz na opryszczkę lub półpasiec w młodym wieku.

Wirusy wywołujące opryszczkę i półpasiec należą do rodziny wirusów opryszczki. Po zarażeniu się wirusem opryszczki przechodzi on w stan uśpienia w organizmie.
Jednak w przypadku stresu lub osłabienia odporności komórkowej wirus może się replikować i reaktywować.
Częste reaktywacje mogą być oznaką, że układ odpornościowy wymaga wzmocnienia.

1. Przyjmujesz leki, które osłabiają Twoją odpowiedź immunologiczną.

Niestety, wiele ważnych leków stosowanych w chemioterapii nowotworów - w celu zapobiegania odrzuceniu przeszczepu narządu i leczenia chorób autoimmunologicznych - może mieć działanie immunosupresyjne.
Kortykosteroidy, powszechna grupa leków stosowanych w alergiach, astmie i innych chorobach zapalnych, również mogą być immunosupresyjne.
Wykazano, że nawet częste stosowanie antybiotyków w przeszłości uszkadza różnorodność mikrobiomu w jelitach, co może bezpośrednio nasilać reakcje immunologiczne.

Jak wzmocnić swój układ odpornościowy

Dobrą wiadomością jest to, że niezależnie od stanu odporności immunologicznej, możesz codziennie interweniować, aby ją wzmocnić.
Oto kilka skutecznych sposobów, aby to zrobić:

1. Odżywiaj swój układ odpornościowy.

Nasze komórki układu odpornościowego potrzebują dużej ilości pokarmów bogatych w przeciwutleniacze - zwłaszcza świeżych owoców i warzyw, szczególnie tych bogatych w witaminę C i beta-karoten.
Celuj w codzienną porcję ciemnozielonych warzyw liściastych, takich jak jarmuż, głęboko pigmentowanych jagód, takich jak jeżyny, oraz korzystnych dla jelit, bogatych w błonnik warzyw krzyżowych, takich jak jarmuż, brokuły i rukola.
Minerały cynk i selen są również silnymi składnikami odżywczymi wspierającymi odporność i znajdują się w orzechach, nasionach, skorupiakach i niektórych mięsach.
Na koniec dodaj kilka superfoods, takich jak grzyby shitake i maitake, zieloną herbatę i przyprawy, takie jak kurkuma, rozmaryn i goździki.

1. Podaruj sobie trochę słońca.

Oprócz poprawy nastroju, zaledwie 10 do 15 minut dziennie w pełnym spektrum światła może dać ci dużo witaminy D, ważnej witaminy, która wspiera układ odpornościowy.
Niektóre dane sugerują, że niski poziom witaminy D jest czynnikiem ryzyka słabej odporności, w tym chorób autoimmunologicznych i Covid. Jeśli więc masz słabą odporność, dobrym pomysłem jest sprawdzenie poziomu witaminy D i uzupełnienie czasu spędzanego na słońcu tabletkami z witaminą D.

1. Skup się na śnie.

Jakość i ilość snu ma duży wpływ na odporność układu odpornościowego.
Chroniczny niedobór snu wiąże się z wyższym stanem zapalnym i częstszymi infekcjami. Dzieje się tak, ponieważ podczas gdy nasze ciała odpoczywają, komórki układu odpornościowego mogą również skupić wszystkie swoje wysiłki i energię na potężnym ataku na wirusy i bakterie.
Sen zwiększa również produkcję przeciwciał pamięciowych przeciwko bakteriom i wirusom, co pomaga zbudować silniejszy układ odpornościowy na przyszłość.

1. Rzuć palenie.

Nie powinno to być oczywiste, ale nawet chemikalia w biernym, a nawet biernym paleniu są rakotwórcze. Uszkodzenia powodowane przez te produkty w naszych tkankach utrzymują stan zapalny i są w ciągłym stanie naprawy.
Papierosy, marihuana i vaping uszkadzają drogi oddechowe, które są pierwszą barierą dla wirusów i bakterii unoszących się w powietrzu.

1. Ogranicz spożycie alkoholu.

Alkohol ma negatywny wpływ na większość naszych wrodzonych i adaptacyjnych komórek odpornościowych.
Przewlekłe i nadmierne picie alkoholu uszkadza również wyściółkę przewodu pokarmowego, a także ochronne limfocyty T i neutrofile w układzie pokarmowym. Zaburza to funkcjonowanie bariery jelitowej i umożliwia drobnoustrojom ucieczkę do krwi, prowadząc do stanu zapalnego.

1. Podwójne zarządzanie stresem.

Przewlekły, niezarządzany stres emocjonalny i fizyczny zwiększa uwalnianie cytokin zapalnych, a ludzie, którzy mają wysoki poziom stresu fizycznego i emocjonalnego, mają wyższy poziom stanu zapalnego.
W rzeczywistości białko C-reaktywne, które jest markerem stanu zapalnego, wzrasta u pacjentów w ostrym stresie.
Jednym z najskuteczniejszych sposobów na wzmocnienie odpowiedzi immunologicznej jest radzenie sobie ze stresem poprzez medytację, ćwiczenia oddechowe i inne ćwiczenia uważności.

Treść:

• Czym są pasożyty?
• Jakie są trzy rodzaje pasożytów?
• Jakie są objawy pasożytów u ludzi?
• Skąd mam wiedzieć, czy mam pasożyty?
• Jak leczy się pasożyty?
• Czy można zapobiegać infekcjom pasożytniczym?
• Czego mogę się spodziewać, jeśli mam pasożyty?
• Wnioski

Pasożyty to organizmy, których przetrwanie i rozprzestrzenianie się zależy od żywiciela. Istnieją trzy główne rodzaje pasożytów, a ich objawy są różne. Leczenie zależy od rodzaju pasożyta, ale może obejmować leki na receptę. Utrzymywanie dobrej higieny, dokładne gotowanie mięsa i picie czystej wody pomaga zapobiegać wielu pasożytom.

Czym są pasożyty?

Pasożyty to organizmy, które żyją w, na lub z innym organizmem (żywicielem). Żywią się, rosną lub rozmnażają w sposób szkodliwy dla swojego żywiciela. Jednak potrzebują swojego żywiciela, aby przetrwać. Z tego powodu rzadko zabijają swojego żywiciela, ale często przenoszą choroby, które mogą zagrażać życiu.

Co pasożyty robią z Twoim ciałem?

Pasożyty żywią się, rosną lub rozmnażają w sposób, który szkodzi organizmowi.

Jakie są trzy rodzaje pasożytów?

Trzy główne rodzaje pasożytów wywołujących choroby u ludzi to:

Ektopasożyty

Ektopasożyt to pasożyt, który żyje na zewnątrz (poza) swojego żywiciela. Są to wektory (żywe organizmy przenoszące choroby między zwierzętami i ludźmi), które zwykle przenoszą infekcje przez krew. Wiele stworzeń, które pracownicy służby zdrowia klasyfikują jako wektory, żywi się krwią. Należą do nich na przykład

• Pchły. Pchły to małe bezskrzydłe owady z silnymi tylnymi nogami, których używają do skakania na duże odległości. Zarażone pchły mogą rozprzestrzeniać chorobę, gdy ugryzą swojego żywiciela lub gdy żywiciel przypadkowo połknie zarażoną pchłę.
• Wszy głowowe i łonowe (wszy kraba). Wszy głowowe to małe, płaskie owady, które poruszają się pełzając. Wszy głowowe żyją na włosach na głowie. Wszy łonowe żyją we włosach łonowych, w pobliżu narządów płciowych. Oba rodzaje wszy są przenoszone z osoby na osobę poprzez bliski kontakt, który może obejmować stosunek płciowy lub dzielenie się przedmiotami osobistymi, takimi jak prześcieradła, poduszki lub ręczniki.
• Roztocza. Roztocza to małe pajęczaki (ośmionożne stawonogi) spokrewnione z pająkami i kleszczami. Są mniejsze niż 1 milimetr (0,04 cala, mniej więcej wielkości stosu 10 kartek papieru). Niektóre gatunki mogą powodować świerzb.
• Kleszcze. Kleszcze to pajęczaki. Ich ukąszenia zwykle nie powodują bólu ani swędzenia. Zazwyczaj gryzą, a następnie wbijają się w skórę. Powszechnie występują na obszarach zalesionych lub trawiastych polach.

Robaki

Robaki to pasożytnicze robaki, które zwykle żyją w przewodzie pokarmowym. Przewód pokarmowy to zestaw wydrążonych narządów, które łączą się ze sobą od jamy ustnej do odbytnicy, w tym żołądek, jelito cienkie i okrężnica. Robaki są widoczne gołym okiem w stadium dorosłym - ich rozmiar waha się od ponad 1 milimetra do ponad 1 metra (nieco ponad 39 cali, czyli nieco mniej niż szerokość drzwi).
Główne rodzaje robaków pasożytniczych, które atakują ludzi, obejmują:

• Przywry (Trematodes). Przywry są rodzajem płazińców. Mogą rozprzestrzeniać się za pośrednictwem zanieczyszczonej wody lub zwierząt wodnych, w tym ślimaków, krabów i ryb. Istnieje wiele różnych rodzajów robaków, które mogą infekować krew, pęcherz moczowy, wątrobę, płuca, jelita i inne narządy.
• Tasiemce (Cestodes). Dorosłe tasiemce to długie, płaskie robaki, które żyją w jelitach. Żywią się składnikami odżywczymi, które ich żywiciel pozyskuje z pożywienia. Rozprzestrzeniają się poprzez składanie jaj w ciele żywiciela. Jaja następnie opuszczają ciało żywiciela, gdy ten robi kupę. Jaja rozprzestrzeniają się poprzez zakażoną żywność i wodę lub niedogotowane mięso.
• Glisty (nicienie). Glisty to małe pasożyty żyjące w jelitach. Rozprzestrzeniają się z zakażonego kału lub gleby. Istnieje wiele różnych gatunków glisty.

Pierwotniaki

Pierwotniaki to organizmy jednokomórkowe. Nie można ich zobaczyć bez mikroskopu. Mogą żyć w jelitach lub we krwi i tkankach. Mogą rozprzestrzeniać się poprzez skażoną żywność lub wodę, kontakt międzyludzki lub ukąszenie nosiciela.
Istnieją dziesiątki tysięcy różnych gatunków pierwotniaków. Eksperci klasyfikują je według sposobu, w jaki się poruszają. Główne typy, które wpływają na ludzi, obejmują

• Ameby. Ameby tworzą tymczasowe "fałszywe nogi" (pseudonogi), aby się poruszać. Ameba Entamoeba histolytica(E. histolytica) powoduje czerwonkę.
• Orzęski. Orzęski wykorzystują szereg krótkich struktur przypominających włoski (rzęski) do poruszania się i zdobywania pożywienia. Balantidium coli (B. coli) jest jedynym orzęskiem, który atakuje ludzi. Powoduje czerwonkę.
• Glisty. Wiciowce wykorzystują jedną lub wiele wiciowatych struktur (wici) do poruszania się i wyczuwania otoczenia. Wiciowiec Giardia intestinalis powoduje giardiozę, a Trypanosoma brucei wywołuje śpiączkę.
• Sporozoany (apikompleksy). W stadium dorosłym sporozoany są niezdolne do poruszania się. Żywią się pokarmem trawionym przez żywiciela lub płynami ustrojowymi żywiciela. Sporozoany Plasmodium wywołują malarię, a sporozoany Cryptosporidium wywołują kryptosporydiozę.

Jak powszechne są infekcje pasożytnicze?

Pasożyty i infekcje pasożytnicze są powszechne. Dotykają one milionów ludzi na całym świecie. Wiele osób może nie zauważyć, że ma infekcję, ponieważ ma niewiele objawów. Inni mogą mieć poważne choroby.

Jakie są objawy pasożytów u ludzi?

Istnieje wiele różnych rodzajów pasożytów, więc ich objawy mogą się różnić. Typowe objawy pasożytów mogą obejmować

• Biegunka.
• Nudności i wymioty.
• Ból brzucha.
• Niewyjaśniona utrata masy ciała.
• Zwiększony apetyt.
• Bóle mięśni.
• Gorączka.
• Dreszcze.
• Problemy ze snem (bezsenność).
• Zmęczenie.
• Osłabienie.
• Wysypka skórna.

Pasożyt może nie dawać żadnych objawów lub objawy mogą pojawić się dopiero po długim czasie od zakażenia. Możesz nawet nie mieć żadnych objawów i przypadkowo przekazać pasożyta innej osobie, u której wystąpią objawy.

Jakie pokarmy wywołują pasożyty?

Powszechne źródła pasożytów w żywności obejmują

• Surowe lub niedogotowane mięso, w tym ryby.
• Surowe lub niemyte owoce i warzywa.
• Surowe rośliny wodne, takie jak rukiew wodna.
• Niepasteryzowane mleko i soki.

Jak ludzie zarażają się pasożytami?

Najczęstsze przyczyny infekcji pasożytniczych obejmują

• Przebywanie w miejscach, w których występują znane pasożyty.
• Zanieczyszczona woda, żywność, gleba, krew lub odchody.
• Niemycie rąk przed jedzeniem lub piciem.
• Rzadkie mycie lub kąpiel.
• Słaby układ odpornościowy.
• Ukąszenia skażonych owadów.
• Kontakty seksualne.

Skąd mam wiedzieć, czy mam pasożyty?

W przypadku wystąpienia objawów infekcji pasożytniczej, lekarz może zadać następujące pytania:

• Kiedy pojawiły się objawy?
• Czy objawy są stałe, czy pojawiają się i znikają?
• Czy któryś ze znajomych lub członków rodziny, z którymi spędzasz czas, ma podobne objawy?
• Czy ostatnio podróżowałeś?
• Czy mieszkasz w pobliżu obszarów zalesionych lub obszarów z wysoką trawą?
• Czy masz zwierzęta, które spędzają dużo czasu na zewnątrz?
• Czy jadłeś surowe lub rzadkie mięso zwierzęce?
• Czy pijesz niepasteryzowane mleko lub soki?

Lekarz zleci również badania w celu potwierdzenia diagnozy. Testy te mogą obejmować

Badanie fizykalne

Lekarz zbada Twoje ciało. Zwróci uwagę na silne swędzenie, ślady ugryzień lub wysypkę. W zależności od rodzaju pasożyta może on również zauważyć go na włosach, skórze lub ubraniu.

Badanie kału (posiew kału)

Badanie kału pomaga zdiagnozować pasożyty atakujące jelita. W ciągu kilku dni lekarz pobierze trzy lub więcej próbek kału do badania. Lekarz prześle próbki do laboratorium, gdzie technicy będą szukać pasożytów lub jaj (komórek jajowych).

Enteroskopia lub kolonoskopia

Jeśli badanie kału nie może określić rodzaju pasożyta, lekarz może zlecić wykonanie enteroskopii lub kolonoskopii. Badania te wykorzystują długą, cienką, elastyczną rurkę z małą kamerą wideo na końcu (endoskop), aby zajrzeć do wnętrza ciała. Podczas enteroskopii endoskop przechodzi przez usta do jelita cienkiego. Podczas kolonoskopii endoskop przechodzi przez odbytnicę do jelita grubego. Badania te wykonywane są przez lekarza specjalizującego się w chorobach układu pokarmowego (gastroenterologa).

Badania krwi

Lekarz może zdiagnozować niektóre pasożyty za pomocą badań krwi. Lekarz użyje małej igły (mniej więcej wielkości standardowego kolczyka) do pobrania niewielkiej ilości krwi. Następnie lekarz wykona jeden lub oba z poniższych testów:

• Rozmaz krwi. Lekarz umieści kroplę krwi na szkiełku mikroskopowym i obejrzy ją pod mikroskopem.
• Serologia. Lekarz poszukuje przeciwciał lub antygenów w próbce krwi, które wskazują na obecność określonych pasożytów. Przeciwciała to białka wytwarzane przez organizm w celu zwalczania infekcji. Antygeny to obce substancje w organizmie, które powodują reakcję układu odpornościowego w celu usunięcia ich z organizmu.

Badania obrazowe

Niektóre pasożyty mogą powodować uszkodzenia (zmiany) w strukturze jelit. Lekarz może zlecić badanie rentgenowskie, rezonans magnetyczny (MRI) lub tomografię komputerową (CT) w celu zbadania narządów pod kątem obecności zmian.

Jak leczy się pasożyty?

Leczenie zależy od rodzaju pasożyta. Lekarz może przepisać następujące leki

• Leki przeciwpasożytnicze.
• Antybiotyki.
• Szampony.
• Maści.

Należy dokładnie przestrzegać instrukcji lekarza. W przeciwnym razie pasożyty mogą powrócić.
Lekarz może również zalecić regularne leczenie ektopasożytów, takich jak wszy, pchły i kleszcze:

• Kąpiel z mydłem.
• Pranie ubrań, pościeli i ręczników w gorącej wodzie.
• Odkurzanie dywanów, materacy i mebli oraz opróżnianie worka odkurzacza do zewnętrznego pojemnika na śmieci.

Czy jest coś jeszcze, co mogę zrobić, aby pozbyć się pasożytów?

Oprócz przepisanych leków, wzmocnienie układu odpornościowego poprzez dietę i suplementy może pomóc organizmowi szybciej pozbyć się pasożytów. Przed wypróbowaniem jakichkolwiek alternatywnych metod leczenia należy skonsultować się z lekarzem. Mogą one kolidować z innymi przyjmowanymi lekami.
Poniższe pokarmy i suplementy mogą pomóc usunąć pasożyty z przewodu pokarmowego lub zapobiec ich rozwojowi:

• Buraki.
• Marchew.
• Błonnik.
• Surowy czosnek.
• Czysty miód.
• Pestki dyni.
• Probiotyki.
• Enzymy trawienne.
• Witamina C.
• Cynk.

Dobrze jest również pić dużo wody, aby pomóc przepłukać organizm.

Czy pasożyty znikną same?

Niektóre pasożyty znikną same, zwłaszcza jeśli masz zdrowy układ odpornościowy i przestrzegasz zbilansowanej diety. Jeśli jednak masz objawy infekcji pasożytniczej, porozmawiaj ze swoim lekarzem. Może on postawić oficjalną diagnozę i pomóc zapobiec rozprzestrzenianiu się pasożyta na inne osoby.

Czy można zapobiegać infekcjom pasożytniczym?

Poniższe wskazówki mogą pomóc w zapobieganiu infekcjom pasożytniczym:

• Regularnie myj ręce czystą wodą i mydłem antybakteryjnym. Dotyczy to mycia rąk przed jedzeniem, po kontakcie z surowym mięsem i po kontakcie z odchodami, w tym brudnymi pieluchami lub po sprzątaniu po zwierzęciu.
• Regularnie kąp się lub bierz prysznic. Myj się ciepłą wodą i mydłem. Pamiętaj o umyciu włosów, grzbietów dłoni i stóp, obszarów między palcami, genitaliów, pępka i obszaru za uszami.
• Pij czystą wodę. Jeśli nie masz pewności, czy woda jest czysta, pij wodę butelkowaną. Nie pij wody z jezior, stawów lub strumieni bez doprowadzenia jej do wrzenia przez co najmniej minutę.
• Gotuj mięso do zalecanej temperatury wewnętrznej. Jeśli nie jest to możliwe, należy tego unikać.
• Regularnie pierz rzeczy osobiste. Pierz ubrania, pościel i inne rzeczy osobiste w gorącej wodzie z detergentem. Susz je na gorącym cyklu w suszarce bębnowej.
• Chroń się przed owadami. Noś koszule i spodnie z długimi rękawami podczas podróży przez las lub trawiaste pola. Używaj sprayu DEET na odzież i odsłoniętą skórę.
• Po wyjściu nazewnątrz sprawdź, czy na twojej osobie nie ma owadów. Sprawdź włosy, talię i tył nóg, ramion i pleców.
• Regularnie sprawdzaj swoje zwierzęta. Do usuwania owadów używaj grzebienia o drobnych zębach. Zapytaj swojego weterynarza, jakie środki zapobiegawcze powinieneś podawać swoim zwierzętom.
• Uprawiaj bezpieczny seks. Używaj prezerwatyw za każdym razem, gdy uprawiasz seks. Prezerwatywy pomagają powstrzymać rozprzestrzenianie się pasożyta Trichomonas vaginalis, który wywołuje rzęsistkowicę.

Czego mogę się spodziewać, jeśli mam pasożyta?

To zależy od rodzaju pasożyta. Przy prawidłowej diagnozie i leczeniu większość osób w pełni powraca do zdrowia. Jeśli nie poddasz się leczeniu, może rozwinąć się poważna infekcja z ciężkimi objawami.

Wnioski

Dowiedzenie się, że masz pasożyta może przyprawić Cię o gęsią skórkę. Nie oznacza to jednak, że zrobiłeś coś złego. Wiele pasożytów łatwo przenosi się z człowieka na człowieka. Jeśli masz objawy pasożytów, ważne jest, aby umówić się na wizytę u lekarza w celu formalnej diagnozy i leczenia. Pamiętaj, aby postępować zgodnie z jego instrukcjami, aby zapobiec zarażeniu i rozprzestrzenianiu się pasożytów na inne osoby.

Treść:

• Czym jest mukowiscydoza (CF)?
• Objawy i przyczyny mukowiscydozy
• Jak diagnozuje się mukowiscydozę?
• Jak leczy się mukowiscydozę?
• Perspektywy/prognozy
• Wnioski

Mukowiscydoza (CF) jest chorobą genetyczną (dziedziczną), która powoduje gromadzenie się lepkiego, gęstego śluzu w narządach, w tym w płucach i trzustce. U osób z mukowiscydozą gęsty śluz zatyka drogi oddechowe i utrudnia oddychanie. Leczenie obejmuje sposoby oczyszczania płuc i plan żywieniowy.

Gęsty śluz spowodowany mukowiscydozą może blokować drogi oddechowe, powodując częste infekcje i trudności w oddychaniu.

Czym jest mukowiscydoza (CF)?

Mukowiscydoza (CF) to choroba genetyczna, która powoduje gromadzenie się lepkiego, gęstego śluzu w narządach, blokując je i uszkadzając. Wiele osób uważa mukowiscydozę za chorobę płuc, ponieważ wpływa ona na płuca i drogi oddechowe, co może utrudniać oddychanie i powodować częste infekcje. Mukowiscydoza jest jednak nazywana mukowiscydozą, ponieważ powoduje również cysty i blizny (zwłóknienie) w trzustce. To uszkodzenie i gęsty śluz mogą blokować przewody uwalniające enzymy trawienne, utrudniając pobieranie składników odżywczych z przewodu pokarmowego. Mukowiscydoza może również wpływać na wątrobę, zatoki, jelita i narządy płciowe.
Śluz wyściełający narządy i jamy ciała, takie jak płuca i nos, jest cienki i wodnisty. U osób z mukowiscydozą zmiana genu (mutacja genetyczna) prowadzi do niskiego poziomu niektórych białek lub białek, które nie działają prawidłowo. Z powodu tych wadliwych białek minerały, które przenoszą wodę do śluzu (rozrzedzając go), zostają uwięzione wewnątrz komórek, przez co śluz staje się gęsty i lepki.
Osoby z mukowiscydozą rodzą się z nią. Jest to choroba trwająca całe życie, która z czasem się pogarsza. Większość osób z mukowiscydozą żyje krócej niż osoby bez tej choroby.

Rodzaje mukowiscydozy

Istnieją dwa rodzaje mukowiscydozy:

• Klasyczna mukowiscydoza często dotyka wielu narządów. Zazwyczaj diagnozuje się ją w ciągu pierwszych kilku lat życia.
• Nietypowa mukowiscydoza jest łagodniejszą postacią choroby. Może dotyczyć tylko jednego narządu lub objawy mogą pojawiać się i zanikać. Zazwyczaj diagnozuje się ją u starszych dzieci lub dorosłych.

Objawy i przyczyny mukowiscydozy

Jakie są objawy mukowiscydozy (CF)?

Objawy mukowiscydozy obejmują:

• Częste infekcje płuc (nawracające zapalenie płuc lub oskrzeli).
• Gęste lub tłuste stolce (kał).
• Problemy z oddychaniem.
• Częsty świszczący oddech.
• Częste infekcje zatok.
• Irytujący kaszel.
• Powolny wzrost.
• Niezdolność do rozwoju (niezdolność do przybierania na wadze pomimo dobrego apetytu i przyjmowania wystarczającej ilości kalorii).

Nietypowe objawy mukowiscydozy

Osoby z nietypową mukowiscydozą mogą mieć niektóre z tych samych objawów, co osoby z klasyczną mukowiscydozą. Z czasem mogą pojawić się również poniższe objawy:

• Przewlekłe zapalenie zatok.
• Polipy nosa.
• Odwodnienie lub udar cieplny z powodu nieprawidłowego poziomu elektrolitów.
• Biegunka.
• Zapalenie trzustki.
• Niepożądana utrata masy ciała.

Co powoduje mukowiscydozę?

Zmiany w genie CFTR - zwane wariantami lub mutacjami - powodują mukowiscydozę. CFTR wytwarza białko, które działa jak kanał jonowy na powierzchni komórki. Kanały jonowe są jak bramy w błonie komórkowej, które przepuszczają określone cząsteczki.
CFTR zwykle tworzy bramę dla jonów chlorkowych, rodzaju minerału o ujemnym ładunku elektrycznym. Chlorki wydostają się z komórki i zabierają ze sobą wodę, która rozrzedza śluz i czyni go bardziej śliskim. U osób z mukowiscydozą mutacje w genach CFTR uniemożliwiają to, więc śluz pozostaje lepki i gęsty.
Istnieją różne kategorie (klasy od I do VI) mutacji genów w CFTR , w zależności od ich skutków. Niektóre z nich nie wytwarzają żadnych białek, niektóre wytwarzają tylko niewielkie ilości białek, a niektóre wytwarzają białka, które nie funkcjonują prawidłowo.

Czy urodziłeś się z mukowiscydozą?

Tak, mukowiscydoza jest chorobą genetyczną, z którą człowiek się rodzi. Osoby chore na mukowiscydozę dziedziczą dwa zmutowane geny CFTR, po jednym od każdego biologicznego rodzica (dziedziczone w sposób autosomalny recesywny).
Twoi rodzice nie muszą mieć mukowiscydozy, abyś Ty mógł na nią zachorować. W rzeczywistości w wielu rodzinach nie ma historii rodzinnej mukowiscydozy. Osoba posiadająca tylko jedną kopię wariantu genu nazywana jest nosicielem. Około jedna trzecia osób w USA to nosiciele, którzy nie mają objawów mukowiscydozy.

Czy dorośli mogą zachorować na mukowiscydozę?

Rodzisz się z mutacją w genie powodującym mukowiscydozę. Jednak przy łagodnych objawach lub objawach, które pojawiają się i znikają, niektóre osoby mogą pozostać niezdiagnozowane do późniejszego okresu życia, nawet w wieku dorosłym.

Jakie są powikłania mukowiscydozy?

Powikłania mukowiscydozy obejmują:

• Infekcje. Gęsty śluz może uwięzić bakterie w płucach i drogach oddechowych, których nie można usunąć. Może to prowadzić do częstych infekcji.
• Wrodzony obustronny brak tchawicy (CBAVD). W tej chorobie osoby, którym po urodzeniu przypisano męski narząd płciowy (AMAB), nie mają przewodów nasiennych (kanalików nasiennych). Osoby z mukowiscydozą AMAB często potrzebują pomocy w leczeniu niepłodności, jeśli chcą mieć biologiczne dzieci.
• Cukrzyca. Uszkodzenie trzustki może powodować cukrzycę związaną z mukowiscydozą.
• Niedożywienie. Gęsty śluz w przewodzie pokarmowym i brak enzymów trzustkowych, które pomagają w trawieniu, mogą narazić Cię na ryzyko niedożywienia.
• Osteopenia i osteoporoza. Niezdolność do wchłaniania składników odżywczych w przewodzie pokarmowym może prowadzić do zbyt cienkich kości.
• Powikłania podczas ciąży. Mukowiscydoza może wpływać na przewód pokarmowy i powodować niedobory żywieniowe. Może to zwiększyć ryzyko powikłań w czasie ciąży. Najczęstszym powikłaniem jest przedwczesny (wczesny) poród.

Jak diagnozuje się mukowiscydozę?

Pracownicy służby zdrowia często wykonują testy na mukowiscydozę podczas badań przesiewowych noworodków. Lekarze wykonują ten test przy użyciu kilku kropli krwi z pięty dziecka. Laboratorium poszukuje w próbce krwi immunoreaktywnego trypsynogenu (IRT), substancji chemicznej wytwarzanej w trzustce. Osoby z mukowiscydozą mają wyższy poziom IRT we krwi. Dzieci są często badane na obecność IRT wkrótce po urodzeniu i kilka tygodni później.
Niektóre stany - takie jak przedwczesny poród - mogą zwiększać poziom IRT. Tak więc sam pozytywny wynik testu IRT nie oznacza, że dziecko ma mukowiscydozę. Jeśli dziecko ma wyższy niż oczekiwany poziom IRT, lekarz zleci dalsze badania w celu postawienia ostatecznej diagnozy.
W około 5% przypadków badania przesiewowe noworodków nie wykryją podwyższonego poziomu IRT u osoby z mukowiscydozą. Być może urodziłeś się przed udostępnieniem rutynowych badań przesiewowych w kierunku mukowiscydozy. Jeśli Ty lub Twoje dziecko macie objawy mukowiscydozy, lekarz wykona test potu i inne badania w razie potrzeby.

Testy na mukowiscydozę

• Test potu. Test potu mierzy ilość chlorków w pocie. Poziom chlorków w pocie jest wyższy u osób z mukowiscydozą. Jest to najbardziej rozstrzygający test na mukowiscydozę, ale może być normalny u osób z nietypową mukowiscydozą.
• Testy genetyczne. Lekarz zbada próbki krwi pod kątem zmian w genach powodujących mukowiscydozę.
• Badania obrazowe. Lekarze stosują badania obrazowe, takie jak prześwietlenia klatki piersiowej i zatok, aby potwierdzić diagnozę mukowiscydozy. Same badania obrazowe nie mogą zdiagnozować mukowiscydozy.
• Testy czynnościowe płuc. Testy te mierzą sprawność płuc.
• Posiew plwociny. Lekarz pobierze próbkę plwociny (śluzu odkrztuszanego z płuc) i przetestuje ją na obecność bakterii. Niektóre bakterie, takie jak Pseudomonas, najczęściej występują u osób z mukowiscydozą.
• Biopsja trzustki. Może to powiedzieć lekarzowi, czy masz torbiele lub uszkodzenie trzustki.
• Różnica potencjałów w nosie (NPD). Ten test mierzy niewielką ilość ładunku elektrycznego, który jest zwykle obecny w wyściółce nosa. Ładunek ten powoduje ruch jonów. Osoby z mukowiscydozą nie mają tak dużego ruchu jonów, ponieważ mukowiscydoza wpływa na ich kanały jonowe.
• Pomiar prądu jelitowego (ICM). Aby wykonać ten test, lekarz pobierze próbkę tkanki odbytnicy. Laboratorium wykorzysta próbkę do pomiaru ilości wydalanego chlorku.

Jak leczy się mukowiscydozę?

Nie ma lekarstwa na mukowiscydozę. Z chorobą i jej objawami można sobie radzić z pomocą specjalisty mukowiscydozy i innych pracowników służby zdrowia w zespole opieki zdrowotnej. Leczenie obejmuje: - leczenie choroby w miarę jej występowania w ciągu roku, - leczenie choroby w miarę jej występowania w ciągu roku:

• Utrzymywanie drożności i drożności dróg oddechowych za pomocą technik oddychania i urządzeń uwalniających śluz.
• Leki pomagające skorygować problemy z białkami CFTR (modulatory CFTR).
• Leki łagodzące określone objawy.
• Zapewnienie odpowiedniego spożycia właściwych rodzajów kalorii z pożywienia.
• Chirurgia.

Techniki rozluźniające drogi oddechowe

Osoby cierpiące na mukowiscydozę mogą pomóc w utrzymaniu drożności dróg oddechowych na kilka sposobów:

• Techniki kaszlu i oddychania. Fizjoterapeuta specjalizujący się w mukowiscydozie może nauczyć Cię technik otwierania dróg oddechowych i rozluźniania śluzu.
• Dodatnie ciśnienie wydechowe (PEP). Urządzenia PEP są umieszczane w ustach lub w masce na twarz. Stawiają one opór, więc musisz się bardziej wysilić, aby wdychać powietrze, utrzymując otwarte drogi oddechowe i wypychając śluz. Oscylujące urządzenia PEP (Flutter®, ^Acapella®, ^AerobikA®, ^RC-Cornet®) to specjalne rodzaje PEP, które również wibrują, aby rozluźnić śluz.
• Kamizelki do udrożniania dróg oddechowych. Kamizelka do udrożniania dróg oddechowych lub urządzenie do oscylacji ściany klatki piersiowej o wysokiej częstotliwości to nadmuchiwana kamizelka, którą mocuje się do urządzenia. Kamizelka wibruje w celu rozluźnienia śluzu.
• Drenaż posturalny i perkusja. Jest to rodzaj fizykoterapii, w której pacjent przyjmuje określone pozycje, aby umożliwić drenaż płuc. Inna osoba klaszcze dłonią w klatkę piersiową i/lub plecy, aby pomóc rozluźnić śluz. Można to połączyć z technikami kaszlu.

Modulatory CFTR w mukowiscydozie

Modulatory CFTR to leki, które mogą pomóc skorygować problemy z białkami wytwarzanymi przez zmutowane geny CFTR izwiększyć ilość funkcjonalnych białek na powierzchni komórek. Nie są one lekarstwem na mukowiscydozę. Jednak u niektórych osób przyniosły one radykalną poprawę w zakresie objawów i oczekiwanej długości życia. Mimo to niektóre osoby z mukowiscydozą nie kwalifikują się do terapii modulatorami lub nie mogą jej tolerować.
Przykłady modulatorów CFTR obejmują:

• ^Kalydeco® (ivacaftor).
• ^Orkambi® (ivacaftor/lumacaftor).
• ^Symdeko® (ivacaftor/tezacaftor).
• ^Trikafta® (ivacaftor/tezacaftor/elexacaftor).

Inne leki na mukowiscydozę

Lekarz może również przepisać leki, które łagodzą stany zapalne, leczą infekcje lub łagodzą objawy. Należą do nich na przykład

• Antybiotyki. Lekarz prowadzący może przepisać antybiotyki w celu leczenia lub zapobiegania infekcjom.
• Wziewne leki rozszerzające oskrzela. Leki rozszerzające oskrzela ułatwiają oddychanie, otwierając i rozluźniając drogi oddechowe.
• Wdychany hipertoniczny roztwór soli fizjologicznej. Sól zawarta w roztworach soli przyciąga wodę, która rozrzedza śluz i ułatwia jego wydalanie.
• Leki przeciwzapalne. Leki te zmniejszają obrzęk. Należą do nich kortykosteroidy i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ).
• Enzymy trzustkowe. Pomagają one w trawieniu pokarmu i pozyskiwaniu z niego składników odżywczych.
• Środki zmiękczające stolec. Mogą one pomóc w zaparciach i ułatwić robienie kupy.

Dieta w mukowiscydozie

Jeśli chorujesz na mukowiscydozę, Twoje potrzeby żywieniowe różnią się od potrzeb osób bez mukowiscydozy. Mukowiscydoza może uniemożliwić trzustce wytwarzanie lub wydzielanie enzymów, które pomagają rozkładać żywność. Oznacza to, że jelita nie wchłaniają w pełni składników odżywczych i tłuszczów z pożywienia.
Specjalista CF lub zarejestrowany dietetyk może zalecić plan żywieniowy. Może on obejmować

• Przyjmowanie dodatkowych kalorii każdego dnia. Może to być nawet dwa razy więcej kalorii niż w przypadku osoby bez mukowiscydozy.
• Spożywanie pokarmów o wysokiej zawartości tłuszczu. Jest to ważne, ponieważ pomaga uzyskać więcej witamin rozpuszczalnych w tłuszczach.
• Utrzymywanie wyższej niż normalna wagi od dzieciństwa. Może to pomóc w zwiększeniu wzrostu i powiększeniu płuc, co może pomóc w łagodzeniu objawów podczas wzrostu.
• Przyjmowanie kapsułek z suplementami enzymatycznymi. Suplementy enzymatyczne pomagają w trawieniu pokarmów.
• Zwiększenie spożycia soli. Pomaga to zastąpić nadmiar soli traconej podczas pocenia się. Jest to szczególnie ważne podczas gorącej, wilgotnej pogody i ćwiczeń. Zapytaj swojego lekarza o ilość soli, jakiej potrzebujesz każdego dnia.

Operacja mukowiscydozy

Możesz potrzebować operacji z powodu mukowiscydozy lub jednego z jej powikłań. Operacje te mogą obejmować:

• Operację nosa lub zatok.
• Operacja jelita w celu usunięcia zablokowanych przewodów.
• Przeszczep płuc.
• Przeszczep wątroby.

Czy można zapobiec mukowiscydozie?

Ponieważ rodzisz się z mukowiscydozą, nie ma sposobu, aby jej zapobiec. Jeśli jesteś nosicielem wariantu genu CFTR , możesz zapytać swojego lekarza o prenatalne testy genetyczne i prawdopodobieństwo, że Twoje biologiczne dzieci będą miały mukowiscydozę.

Perspektywy/ rokowania

Czy mukowiscydoza jest chorobą zagrażającą życiu?
Tak, mukowiscydoza może zagrażać życiu. Uszkodzenie płuc - spowodowane gęstym śluzem i częstymi infekcjami płuc - jest najczęstszą przyczyną śmierci.

Jaka jest oczekiwana długość życia w przypadku mukowiscydozy?
Eksperci przewidują, że średnia długość życia osoby urodzonej z mukowiscydozą w ostatnich latach wynosi około 50 lat. Dzięki poprawie leczenia w ostatnich latach, długość ta wzrosła w porównaniu z sytuacją sprzed kilku lat, gdy oczekiwana długość życia wynosiła od 30 do 40 lat.
Osoby z nietypową postacią mukowiscydozy mają zwykle dłuższą oczekiwaną długość życia niż osoby z klasyczną postacią mukowiscydozy.

Czego mogę się spodziewać, jeśli mam mukowiscydozę?
Nie ma lekarstwa na mukowiscydozę. Ty lub Twoje dziecko będziecie potrzebować leczenia przez całe życie. Obejmuje to leczenie infekcji, utrzymanie prawidłowego odżywiania i częste wizyty u specjalisty CF. Jednak nowe metody leczenia pomagają dzieciom chorym na mukowiscydozę dożyć dorosłości i poprawić jakość życia.
Leczenie działa najlepiej, gdy mukowiscydoza jest wcześnie diagnozowana, dlatego tak ważne są badania przesiewowe noworodków. Dodanie modulatorów CFTR w młodym wieku może poprawić długoterminowe zdrowie w przyszłości i jeszcze bardziej wydłużyć oczekiwaną długość życia.

Jak powinienem dbać o siebie?
Dbanie o siebie z CF obejmuje opracowanie planu leczenia wraz z zespołem opieki zdrowotnej. Aby zachować zdrowie, należy ściśle przestrzegać tego planu:

• Ścisłe przestrzeganie schematu oczyszczania dróg oddechowych.
• Przyjmowanie leków zgodnie z zaleceniami.
• Regularne wizyty u swojego zespołu CF.

Uzyskaj od swoich lekarzy zalecenia dotyczące planu zdrowego odżywiania i aktywności fizycznej, które są dla Ciebie bezpieczne. Zapytaj swojego lekarza, czy rehabilitacja oddechowa jest dla Ciebie odpowiednia.
Możesz zmniejszyć ryzyko infekcji, unikając chorych osób, stosując dobre techniki mycia rąk i otrzymując wszystkie zalecane szczepienia.

Możesz także wziąć udział w badaniach klinicznych, które testują nowe metody leczenia mukowiscydozy. Zapytaj swojego lekarza, czy którekolwiek z nich byłoby dla Ciebie odpowiednie. Upewnij się, że otrzymałeś wszystkie informacje na temat korzyści i zagrożeń związanych z badaniami klinicznymi.

Wnioski

Zdiagnozowanie choroby, która będzie wymagała leczenia przez całe życie, może być przygnębiające. Jednak nowe metody leczenia i lepsze zrozumienie mukowiscydozy dają czas na to, by radzić sobie z nią dzień po dniu. Oczekuje się, że większość osób z mukowiscydozą będzie żyć pełnią życia w wieku dorosłym. I jest prawdopodobne, że dziecko, u którego dziś zdiagnozowano mukowiscydozę, będzie miało w przyszłości jeszcze więcej możliwości leczenia.
Zbierz zaufany zespół bliskich i specjalistów medycznych, którzy pomogą Ci zrozumieć, czego możesz się spodziewać i poradzić sobie z obawami, które pojawiają się w codziennym życiu. I nie bój się szukać drugiej opinii na każdym etapie leczenia.